Hiroshima en Osaka

Hiroshima en Osaka

wat een schitterende dag om met de boot 2.5 uur over de Japanse binnenzee van Shikoku naar Hiroshima te gaan. Volop zon en prachtige vergezichten.
En wat is het toch allemaal goed geregeld hier. Precies op tijd kwam de limousine bus om ons naar de haven te brengen. Voor de terminal uitgestapt, omdat we met de ferry en niet met de snelboot gingen, moesten we ruim een uur wachten voordat wij de kaartjes konden kopen. Onze boot zou om 11.05 vertrekken. Maar met uitzicht op zee, en de vele eiland (jes) kwamen wij de tijd wel door.
De boot legde om 11.00 aan, auto’s eraf en de passagiers, wij erop, en klokke 11.05 vertrok de boot weer. De zee zo vlak als een spiegel, strak blauwe lucht en aan beide kanten land in zicht, van of het eiland Shikoku of de kleine omliggende eilanden her en der verspreid in zee. Soms met wat huizen erop, en af en toe een verlaten strandje. We zaten aan de achterkant, uit de wind, en boven de schroef. En het was extra speciaal omdat Henrique (mijn vader) hier veel gevaren heeft in de jaren 50-60. bijzonder om in zijn zeemijlen te varen. We deden nog een andere haven aan (kure) en ook dat was binnen 5 minuten eraf en erop. Iedereen staat in de starthouding voor de touwen en de achterklep. En om 14.15 precies kwamen we aan in de haven van Hiroshima. Vanaf daar met een tram richting het centrum. We moesten overstappen op een andere tram. Toen we uit de eerste tram gingen betaalden we bij de trambestuurder. En toen kregen we van hem een overstap ticket, waarmee we verder konden met de andere tram. Hij drukte ons op het hart wel hier te blijven staan want de tram nr 7 kwam hier ook aan! En idd, met 7 verder naar het station Yokogawa. Vanaf daar was het nog een klein kwartiertje lopen. We beginnen echt aan het gewicht te wennen van de rugzakken. En bij aankomst bij het guesthouse com inn, was er niemand. Alles zat dicht. Toen zag fr een soort telefoon in een kastje en daar de hoorn van de haak gehaald en toen verscheen er iemand.
We zitten op de 4e verdieping en geen lift, dus trappen lopen. Ruime kamer, zelfs een tafel en 2 stoelen. Helaas geen waterkoker!! spullen neergezet, andere schoenen aan en meteen op pad.
Een aardige wandeling naar het monument “A bomb dome”. Iedereen kent het, iedereen heeft er wel eens gezien op Tv of op een plaatje, en als je er dan voorstaat, dan word je stil. Erg indrukwekkend. Voor mij zelfs voor de tweede keer. Daarna nog naar het Peace memorial park. Toen we daar vandaan kwamen, liepen we over de brug tegen een terrasje op “il ponte”. En daar in de zon onder een parasol een kop koffie gedronken.
En dan merk je opeens dat we weer in de “bewoonde”wereld zijn. Het is drukker, levendiger en er lopen weer meer toeristen rond. En er leek vandaag wel iets aan de hand te zijn. Zoveel vrouwen in kimono, ook kinderen. Via een drukke winkelarcade straat, naar een gedeelte gelopen waar veel eetgelegenheden zijn. Vanochtend bij de bushalte spraken we met een japanse die op Hawai werkt en hier voor vakantie was. Toen ze hoorde dat we naar Hiroshima gingen, raadde ze ons aan om daar Okonomi-yaki te eten. En daar gingen we naar op zoek. Aan een paar mannen in een tentje voor een supermarkt heb ik het gevraagd. Hij liep met me mee naar een straat en wees ons de weg. En ja hoor, we kwamen in een klein tentje terecht, waar de chef op een grote hete plaat, het gerecht aan het bereiden was. Het zijn een soort gestapelde pancakes: een pancake, groente, vlees of kaas of vis, dan gebakken noedels en een ei. Daar overheen een bruine saus en peterselie. En het was overheerlijk. Hij glunderde toen we zeiden dat het lekker was.
Toen opgestapt en het hele eind weer terug gelopen. Hiroshima is weer heel anders dan de andere steden. Het is levendig en gezellig. Morgen naar Miyajima.

Alweer een zonnige dag om er op uit te trekken. En zo ook vele japanners met ons. In de trein een gezellige drukte en allemaal naar Miyajima. Nou ja, bijna allemaal. Vanuit de trein loop je in één rechte lijn naar de ferry van de JR. en die gaan elke 10 minuten. Ze maken een flinke bocht om iedereen een mooie blik op de oranje shrine in het water te geven. Miyajima eiland staat bekend om die grote oranje poort in het water, de vele tempels, en een berg met mooi uitzicht. Er lopen herten rond, en boven op de berg zijn apen. Restaurantjes en winkeltjes ontbreken natuurlijk niet. En een enorme relaxte sfeer. Veel families met kinderen waren op stap en de schoolkinderen ontbraken ook hier niet. Toen we aankwamen was het eb en stond de oranje boog op het strand en kon je er omheen lopen. Een paar uur later toen we er weer langs kwamen stond hij al in het water en dat gaf natuurlijke mooiere foto’s. Alhoewel, als je er zo naast staat realiseer je je pas hoe groot en dik die houten stammen zijn. Heerlijk rondgelopen en gezeten om van de uitzichten en mensen te genieten.
Het is hier in Japan een kunst om niet op te vallen. Kaki, zalm en ecru zijn hier de hoofdkleuren in de mode en daar doet iedereen het mee. Dan nog de lange handschoenen, de zonnekleppen met een reikwijdte van minstens 25 cm , speciale sjaaltjes om de nek te bedekken (voor de mannen langwerpige handdoekjes), en je bent klaar voor de zomer zullen we maar zeggen.
De karretjes die het vuil ophalen hebben een muziekje en waarschuwen de wandelaars. En zo kunnen we door blijven gaan. Het lijkt nu wel gewoon voor ons na 3 weken hier, maar bijzonder blijft het. Halverwege de middag weer richting de trein gegaan, en raakten in gesprek met een NL stel. Zij waren er net en info uitgewisseld. Ook in de trein, en op het moment dat ik dacht dat we eruit moesten, bleek dat we op Hiroshima station aankwamen. We hadden een express trein en was op beider stations niet gestopt. Toen zijn we met de tram teruggegaan. En dat hadden we beter niet kunnen doen. Het was super druk. Het bleek dat er dit weekend het Yukata festival was. Een jaarlijks driedaags festival, om het beging van de zomer in te wijden, beginnend de eerste vrijdag in juni. (een yuakta is een zomer kimono) Veel mensen op de been. En ook nog een belangrijke honkbal wedstrijd. Taferelen a la tokyo. Mensen die zich erin propten terwijl er nog mensen uit moesten. Ik kwam er niet over uit, en op een gegeven moment realiseerde ik me, dat ik de enige was die zich druk stond te maken. Niemand die ook maar iets van commentaar gaf. Behalve het sumimasen (sorry), als ze zich eruit wurmden. Het Nl stel liep net zo snel als dat onze tram zich voort bewoog (met in en uitstappen meegerekend, maar dan nog). Vlak voor onze halte vroeg een man naast ons, met 2 kinderen, of wij nederlands spraken. Hij had 10jr in adam gewoond, was een italiaan en getrouwd met een japanse.
Toen nog weer een eind gelopen naar ons hostel. We beginnen nu echt onze voeten flink te voelen. En daar om besloten we naar een italiaans tentje te gaan, 10 minuten verderop. Bijzondere dag vandaag; onze trouwdag. Komen we daar aan ( 2 tafeltjes bezet) en de hele boel viel stil. Degene achter de bar dacht, dat moet de ober maar opknappen en de ober dacht; ik weet het niet, want hij sloeg helemaal dicht. Na 5 keer: uh en een poging om wat te zeggen, hield hij zijn hand met het telefoon gebaar naast zijn oor. Wij heel aandachtig kijken, zo van ja, en…? En hij blijf zo maar staan. Toen mengde een gast zich in ons “gesprek” en toen bleek dat het vol zat en wij niet gereserveerd hadden. Nog 6 plekken vrij voor 2 pers, dus ik dacht, ik kijk hem een beetje smekend aan. Maar het hielp niet. Hij liep mee naar de deur en naar buiten en na 4 keer diep buigen en sorry sorry sorry zeggen, konden we naar iets anders op zoek. Weer op de tram gestapt en richting het centrum. Daar was het nog drukker dan de avond ervoor .Zelfs een 6 baans weg was nu afgezet en daar was nog te lopen, maar op de stoep zat het muurvast. En alles in de zomer- kimono/yukata. Man en vrouw en kinderen. Wel bijzonder om te zien. Er werd muziek gemaakt, gedanst en veel gegeten en gedronken op straat. Iets wat alleen bij feesten gebeurt, anders wordt er niet gegeten of gedronken op straat. De nieuwste mode-gril is het drinken van een felgekleurd drankje uit een lamp (peer vormig, die wij van Philips inde lampen draaien). Een rietje erin, en een mini-lampje met een knipper lichtje eraan. Weer een mooie dag!
Hiroshima hebben we verlaten met de shinkansen, nadat we vanochtend kennis hadden genomen van weer een aanslag in Londen. Zo moeilijk te bevatten dat mensen elkaar dit aandoen.
In 1,5 uur naar Osaka gevlogen over het spoor. Je komt daar aan op Shin-Osaka, en dan moet je via de normale treinen (of metro) naar je plaats van bestemming zien te komen. Ook dat verliep weer vlekkeloos. En op een stee worp afstand van ons station zit ons hostel (zoo hostel). Nieuw, schoon, ruime kamer!
Omdat onze railpas alleen vandaag nog geldig is, deze middag nog met de loop-train naar het kasteel van Osaka gegaan. Bijzonder om hier weer terug te zijn. 27 jr geleden, was ik hier ook. Eind oktober, bewolkt en wat regen. Ik was moe en had heimwee. Ik stond daar toen voor het kasteel, omringd door grote chrysanten bollen, en allemaal vliegtuigen die laag overvlogen. En bij elk vliegtuig dacht ik: zat ik daar maar in.
En nu stond ik er weer. De zon scheen, de vliegtuigen vlogen nog steeds laag over, en stond ik er met degene naar wie ik zo’n heimwee had. En met wie ik deze fantastische reis heb gemaakt en overmorgen mee terug vlieg naar huis. Hoe bijzonder is dat!
Morgen de allerlaatste dag van de reis in Japan.
Na eerst de rugzakken weer helemaal herpakt te hebben, zijn we de stad ingelopen. Het valt meteen op dat Osaka een “lossere”stad is dan we tot nu toe gezien hebben. Mannen modieus gekleed, piercings en tatoe’s, en een stadskern met veel winkels en neon verlichting. Ook weer een grote uitkijk toren, een straat waar veel elektronica verkocht wordt. Het is een stad met minder cultuur, en moderner. Leuk voor een dag bij aankomst of vertrek.
De dag van vertrek brak dan uiteindelijk aan, vroeg op. Dat gold ook voor een 8-tal jonge chinezen (6.00) die zich dan niet bewust zijn van het feit dat niet iedereen er op dit vroege tijdstip uit hoeft….
Gelukkig wij wel, dus geen ergernis.
Naar de trein gelopen, en hadden de trein van 7.12 al. Midden in de spits, en dat met volle bepakking. Maar het ging, alhoewel wel staand! We hadden eerder van een stel gehoord dat zij dit geprobeerd hadden in Tokyo, maar dan met 2 grote rolkoffers in de metro. Dat was niet gelukt, en hadden de taxi moeten nemen.
Maar goed, na 45 minuten reden we over de brug naar kansai airport, wat op een opgespoten eiland in zee ligt. We hadden ons al ingecheckt de dag ervoor, maar zagen toen dat we niet naast elkaar zaten op de eerste vlucht. Dat zou wat zijn, na zo’n intense reis samen! De dames vd balie snapten dat volkomen en kregen de 2 stoelen naast de nooduitgang met extra beenruimte! Mits we goed engels spraken en en de bemanning bij nood konden helpen. Prima deal! Een hele goede vlucht gehad. We hebben dan toch Mount Fuji gezien, zo mooi boven de wolken uit! En toen rusland! Siberië: een grote ijsmassa, en verlaten! En Finland, al die meren, met af en toe een plukje wolk, blauwe lucht en zon! En toen brak dan echt de laatste etappe aan: helsinki-amsterdam.
We hadden al vernomen dat er veel wind was in NL. Maar we vertrokken op tijd, dus dat is meestal wel een goed teken. Het ging ook lang goed totdat we op de hoogte van het Ijsselmeer een andere “afslag”namen dan anders. Geen idee waar we boven vlogen, totdat we weer de windmolens tussen Almere en Lelystad zagen. Dat was dus de tweede keer…. Rondjes vliegen tot we konden landen?
Toen werd het weer bekend: Noordzee kanaal, Aalsmeer, de A9, en dan komt de landingsbaan.
Ondertussen schudden we toch wel behoorlijk heen en weer door de wind terwijl we verder daalden richting de landingsbaan, en net op het moment dat ik dacht: hij zal toch geen doorstart maken, voelden we dat het vliegtuig weer meer snelheid kreeg en de hoogte weer in ging richting de wolken. En vervolgens begon het rondje weer opnieuw: nr3. Het werd stiller en stiller in het vliegtuig. Achter me zat een jonge vrouw en toen we even oogcontact hadden wist ik dat ik niet de enige was die het doodeng vond. Al met al duurde het 35 minuten langer voordat we uiteindelijk de grond raakten. Bij dezen en genen werd een traan weggepinkt en eens flink adem gehaald.
Toen we het vliegtuig verlieten en de cabincrew gedag zei, zat de piloot achterstevoren in zijn stoel naar de vertrekkende passagiers te kijken. Ik heb hem met een lichte buiging heel erg bedankt!
En dat gold ook voor onze lieve Jacques, die ons in de trein belde, dat hij ons van de trein kwam halen en thuis zou brengen!
En met heel veel voldoening, ervaringen rijker, en talrijke prachtige herinneringen en momenten waar we op terug kunnen kijken, kwam er een eind aan een superreis!

Iedereen heel erg bedankt voor jullie reacties en belangstelling die we op diverse wijzen hebben ontvangen tijdens onze reis. Fr raakt er maar niet over uit, hoe vaak het verslag is bekeken!
Ik hoop dat de lezers er, op welke manier dan ook, iets aan gehad hebben! En mocht je ook soms dromen van een reis naar jouw droombestemming, dan heb ik maar één advies:
Maak je droom waar! Het is een verrijking!