Lijiang

Lijiang

de pickup uit het Jade Emu hostel, bestond uit een man die ons kwam halen, en ons lopend meenam naar de overkant van de hoofdweg. Daar stonden al wat chinezen te wachten en voor dat ik er erg in had, had ik de eerst fotosessie al weer achter de rug. De bus was al bijna vol, en fr bemachtigde toch nog 2 plaatsten naast elkaar, terwijl ik wachtte tot de bagage aan boord was. Er werd een chinese video gestart. Gelukkig niet te luid, met zang en mooie plaatjes van de omgeving. Er was zelfs een plaspauze ingelast op een traject van ruim 2,5 uur. De bergen werden hoger, en we reden over een schitterende tolweg richting het noorden. Bij een tankstation was er plots een roadblock. Volop politie die er niet te flauw uitzagen. Iedereen moest zijn legtimatie laten zien ( de onze niet aangekeken) en de jongen achter ons moest mee de bus uit. Niemand zei één woord, hooguit wat fluisteren. De 4 politiemannen verlieten de bus weer nadat ze ook de bagagenetten boven ons geinspecteerd hadden. Een chinese jonge vrouw naast mij, zei heel zachtjes dat ze controleerden op verdovende middelen. Na zo’n 10 minuten mocht de jongen de bus weer in en konden we verder.
Inmiddels waren we met de chinese in gesprek geraakt. 3 studentes uit Shanghai die er een kleine week tussenuit waren. Ze had inmiddels 3 jaar gestudeerd en was lerares, maar ze wilde nog een extra graad halen. We hebben de schoolsystemen en werkwijzes uitgewisseld. En dan kan ik maar tot 1 conclusie komen: je moet hier geen dysexie oid hebben want ze richten zich hier vooral op de studenten/leerlingen die uitblinken. Leraressen worden zelfs opgedragen geen extra energie te steken in zwakke leerlingen. Daar is toch geen eer aan te behalen en het gaat ten koste van het totale leerresultaat. Ze zei dat het menig hart van de leraressen brak. Ook dat de kinderen door de 1 kind politiek zo ontzettend onzelfstandig zijn. 40 kinderen die constant hulp nodig hebben bij het dicht doen van jassen, naar het toilet gaan enz. ze zijn zo meer moeder dan lerares.
Ik had hen gevraagd waar zij heen moesten nadat we met de bus aangekomen waren, en ook zij moesten naar de South gate. Dus met hen weer in een kleine bus gestapt naar de south gate.
Daar heeft ze ons guesthouse gebeld om te vragen of ze ons op konden komen halen. Ik had de dag eerdera l laten bellen of dat mogelijk was. Het zou nl heel moeilijk te vinden zijn in het oude centrum. Ze hebben toen zelfs gewacht totdat we opgehaald werden, en toen met een omhelzing afscheid genomen.
Icy kwam ons ophalen en nog zo’n 7 minuten lopen totdat we er waren. Het is een knus questhouse, mooie gallerij waar de kamers aan liggen. Wij zitten aan het einde dus geen last van anderen.
Om de old city binnen te komen moet je 80 yuan betalen en is een maand geldig. Fr zei: 65+?
en hij zei: 70free. 1947. Ohhh nee zeiden wij: 1948! ach, dat was ook goed. Dus weer mazzel.
We zijn het stadje in gegaan en het is inderdaad erg indrukwekkend. Wel weer veel dezelfde winkeltjes, maar er zijn gelukkig ook straatjes waar je nog echt het oude Lijiang kan zien.
We beginnen nu toch wel een beetje moe te worden. Het is intens en doen veel. Wij zijn hier 6 dagen en gaan het hier rustiger aan doen.
Na 18.30 hoef je geen toegang meer te betalen en dan stroomt het hier vol. alles is mooi sfeervol verlicht. De bruggetjes over het water, alle bloemen en mooie daken; het is een lust voor het oog!

We werden wakker met een strakblauwe lucht. Na dat we rustig opgestart waren, liep ik even het straatje in en zag opeens de beroemde besneewde berg opdoemen met een strak blauwe lucht.
Toen wilde ik wel heel graag naar het Black dragon pool park, en zijn we om 11.00 vertrokken.
De oude stad aan de noord kant uit en dan nog een stukje naar het park. Wat een pracht. De brug rustend op 9 dragons, het mooie paviljoen wat de maan aanbidt. En nog zo rustig. Daar heerlijk rondgelopen en op bankjes gezeten om van alles te genieten. De kinderen, de azalea’s die volop in bloei staan en de mooie uitzichten. Deze kunnen we al van het lijstje afvinken. Op de terugweg een gebakje gehaald op de gezondheid en verjaardag van mijn vader! En nu lekker loom op een bankje het verslag bijwerken en verder even niets. Vanavond gaan we Mi-sjen eten. Een noedel specialiteit van deze streek.
We belandden in een klein zaakje ergens achteraf waar de tafeltjes bezet waren door chinezen. Dus dan is dat meestal een goed teken. De meisjes schoten meteen in de stress-stand toen wij binnen kwamen. Maar samen zijn we er weer uitgekomen, en het was heerlijk.

De volgende dag rustig begonnen en om 10.30 erop uitgegaan. We gingen naar Baisha, een klein pittoresk dorpje in het buitengebied. De plaatselijke bus nr 6 genomen. Onderweg in een ander klein gehucht stopte de buschauffeur, stapte uit en verdween. Later bleek dat hij uit een sportgokkantoor kwam. In baisha uitgestapt en heerlijk rondgelopen. De mooie bergen met witte besneeuwde toppen op de achtergrond. Ergens grapefruit thee gedronken, en met een sloveens stel gesproken. Zij hadden een tip van hun questhouse gekregen om naar het water-village te gaan, even verderop gelegen. Na en heerlijke lunch (weer tips van een spaans stel gekregen) zijn we teruggelopen naar de bushalte. En meteen kwam nr 6 eraan verder richting het noorden. De bus zat vol en we moesten bergop. Dat was hard werken! We kwamen langs de grote magnolia boom, een bezienswaardigheid, want deze boom zou meer dan 4000 bloemen geven. Een monnik heeft tijdens de culturele revolutie deze boom steeds water gegeven. Helaas was de boom nu uitgebloeid. En toen bleek water-village het eindpunt te zijn. Wij hadden gedacht dat het een dorpje zou zijn met natuurlijke watervallen. Maar het was een aangelegd park tegen de flanken van de berg, met als thema de Naxi cultuur. We zijn er toch maar ingegaan, en op zich was het best interessant en het leverde mooie plaatjes op. Ook hier weer de nodige fotoshoots. Elke dag toch zeker wel een stuk of 3. het waaide er af en toe enorm. De naxi aanbidden de god van de natuur, en huldigen het standpunt alleen iets van de natuur te nemen als je het nodig hebt.
Toen weer terug naar de bus. Net op tijd want er kwam er net één aan, zodat we konden zitten. En dat was maar goed ook! De bus zat ramvol en het was zeker 40 minuten tot we weer bij onze halte waren. Moe maar voldaan weer terug in het guesthouse heerlijk in de zon gezeten. We moesten ons ertoe zetten er weer uit te gaan om ergens iets te gaan eten. Vandaag in een enorme grote eethal, waar iedereen zijn etenswaren roepend aanbeveelt. Leuk om te zien, en ook erg lekker.
Na de formule 1 gezien te hebben naar bed gegaan.

Vandaag een rustige dag gepland. We willen op zoek naar de Wallmarkt, voor de muesli. We merken nu toch wel dat het best vermoeiend is, en lastig om een balans te vinden tussen rust nemen en zoveel mogelijk willen zien. Gelukkig zijn we hier 6 dagen, dus kunnen we hier onze tijd nemen.
De muesli gevonden bij de wallmarkt. Na een flinke wandeling de winkel gevonden, na nogal tegenstrijdige aanwijzingen. Nb een 15 jarige meisje, die goed engels sprak, wees uiteindelijk de goede kant op. Maar terug hebben we de bus genomen.
Toen we ‘s avonds op pad wilden gaan om iets te gaan eten, werden we beneden aan de trap opgewacht door het meisje Icy, die ons zo enthousiast uitnodigde om mee te eten, dat we niet konden weigeren. De baas, icy, en 2 mannelijke en 2 vrouwelijke vrienden zaten er al. De tafel stond vol met eten. Er werden bakjes en stokjes bij gehaald. Na wat uitleg: patato, onion, meat ( ze noemen alles meat, dus wat het nu precies was?? ze wees een geit aan?, peking eend. En dunne loempia velletjes, die ze weer vulde met kool, komkommer, de eend en een sausje. Alles dichtvouwen en opeten. Toen of we ook een soort jenever wilden? Maar dat hebben we vriendelijk afgeslagen, evenals de sigaretten. Het was echt lekker, en Icy glom van trots, want zij had bijna alles gekookt. Daarna zijn we toen maar een eindje gaan lopen door het stadje, en een restaurant opgezocht uit de lonely planet voor morgen. Weer een speciale ervaring!

Dinsdag 2-5 hebben we fietsen gehuurd. Maar voordat we daar waren, zijn we op zoek gegaan naar een rekverband voor fr. De enkel is een beetje instabiel, en met al die grote ongelijke keien en stenen hier, kunnen we maar beter voorkomen dan genezen. Maar dat was niet zo simpel als het leek. Genoeg farmacieën, maar we hebben tot 2x aan toe gewoon een rol gaas gekocht. Elastisch verband daar doen ze hier kennelijk niet aan. We kwamen een eind met het woordenboek, maar net niet ver genoeg. Toen naar de fietsen en op prima mountainbikes (tussen de north gate en het standbeeld van Mao) naar Shuhe gegaan. Niet super ver, maar heerlijk om weer even te fietsen.
Shuhe is een klein miniatuur Lijiang. Erg vredig en rustig. Het zou ook een geschikte plek zijn geweest om te overnachten. Niet ver van daar ligt Baisha, wat samen een mooie fietstocht is.
We hebben er heerlijk rondgeslenterd en op bankjes naar de mensen en het dagelijkse leven gekeken. Weer iets nieuws gezien in restaurantjes. Een soort schommelbank met tafel ertussen, en het geheel schuift op en neer op een rails; heel raar om te zien, en dat terwijl je zit te eten. Wij snapten het niet zo, maar de chinezen kennelijk wel want er werd gebruik van gemaakt.
Op de terug weg kwamen we weer langs een farmacie, en weer een poging gedaan. Dit meisje begreep, nadat ik weer een rolletje gewoon verband had gescoord (??!!!!), uiteindelijk wat ik bedoelde. We moesten terug. Ik heb gevraagd of ze het op wilde schrijven. Ik heb geen idee wat ze geschreven heeft, maar het werkte wel. We kwamen, nadat we het enkele keren aan voorbijgangers hadden laten lezen, bij een grotere farmacie terecht, en die jongen greep meteen naar een stevig rekverband met klitteband. En je ziet: uiteindelijk lukt het!
Toen bij de busjes nr 7 geinformeerd voor morgen. Dan willen we de berg op waar mooie meren zijn. De tijgerkloof laten we voor wat het is. Wel jammer, maar de hoogte en het feit dat fr niet voluit kan wandelen, houdt ons tegen. We spraken bij de busjes een NL stel, en zij waren ook naar Shangrila geweest. Onwijs koud en hoofdpijn van de hoogte, maar wel heel mooi. En hij zei ook dat deze hoogte hier in China heel anders voelt dan bv in Zwitserland.
Op het plein nog lekker in de zon gezeten met een grote beker vers fruit. En nu weer op ons plekje op de veranda voor onze kamer in de zon.

Zoals gepland vroeg op, en om half negen waren we op pad. Naar de busjes nr 7 bij het standbeeld van Mao. Het is een beetje verwarrend, want volgens ons zijn er 2 verschillende organisaties die het vervoer regelen naar Jade dragon Snow mountain. Voor 20 Y pp rijden ze je naar het info centrum.
De bergen gaan hier tot 5500 meter. Er is zelfs een kabelbaan tot 4600 mt. Maar dat gaan we niet doen. Het is te hoog, en weten niet hoe het met de zuurstof gaat.
Bij het info center moesten we weer een kaartje voor de bus kopen om naar Blue Moon lake te gaan. Het was schitterend! Een strak blauwe lucht, een azuur groen water in de 5 meertjes met als achtergrond de besneeuwde toppen van de bergen. En natuurlijk de chinese toeristen.
Onderweg in het busje, stopte de chauffeur, en huurden de 3 jongens die bij ons in de auto zaten, hele dikke dons jassen. Hij pakte zijn telefoon en met de vertaalmachine waarschuwde hij ons voor de kou. Maar wij hadden genoeg spullen bij ons. En het zal vooral voor de kabelbaan gaan die zo hoog gaat. Ze nemen ook allemaal een zuurstofflesje mee?!!! en dan zien we ze met de dikke jassen (ze ploften van de warmte) en hun zuurstofflesjes bij dat meer staan. Het is ook allemaal haastig. Ze worden snel met kleine busjes van de ene naar de andere kant gereden. Hup foto’s maken, in alle mogelijke poses! En een hoop kabaal. Wij zijn er helemaal omheen gelopen en dan loop je zo weg van de herrie. En dan loop je alleen. We kwamen ogen te kort en veel foto’s gemaakt.
Toen we klaar waren werden we opgewacht door de chauffeurs van nr 7. maar ze willen 6 mensen hebben voor hun busjes. Dus even wachten. Ik zag wat chinese jongelui met een andere chauffeur praten. Ik erop af en voorgesteld om samen te gaan, want dan waren we met z’n zessen. En zo gezegd zo gedaan. Keurig afgezet bij het standbeeld van Mao. En moe maar zeer voldaan weer terug in Lijiang. We hebben iets lekkers voor bij de koffie gehaald, en nu lekker nagenieten.
Ook geregeld dat we morgen pas om 18.00 hoeven uit te checken. De nachttrein gaat pas om 22.50.
de laatste dag bestaat uit alles weer inpakken, lezen, boodschappen doen.
Wat ons verder nog rest:
– stofzuigers kennen ze hier niet
– ze hebben 128 kleine waterbassins gemaakt ten noorden van Lijiang. Leuk uitzicht vanaf de berg en als je een helicoptervlucht maakt! Aldus de uitleg van een chinese.
– ze storen zich niet aan herrie. Van 3 kanten harde live muziek en dan gezellig iets drinken?!
– 1 yuan (14 eurocent) voor een busrit van een half uur
-de politie loopt te paraderen in drietallen achter elkaar aan in de ganze pas.
Kortom; het blijft ons verwonderen! This is China!