Hong Kong

Hongkong

een goede reis gehad vanaf Guilin. Een supersnelle trein,door een mooi landschap! Er werden zelfs snelheden van 304 km/ per uur gehaald. We hebben ons weer erg verbaasd over de Chinezen. Alsof ze allemaal op schoolreisje zijn, zo opgetogen en luidruchtig ( maar dat schijnt normaal te zijn; wij zouden het schreeuwen noemen). Ook opvallend was de man die voor ons zat: vlot gekleed, kale kop, en zijn wenkbrouwen of getatoeerd of zelf bezig geweest met een wenkbrouwen potlood! En niet zomaar een streepje, nee, een megastreep! Fr en ik zaten beiden aan het gangpad, en gelukkig wilde een jonge vrouw ruilen, zodat we naast elkaar konden zitten. Opeens hoorde ik haar buurvrouw Japans praten. En toen bleek dat beiden Japans spraken (het waren chinezen! )Ze zijn hier wel heel erg pragmatisch! Ook aan het Engels wordt zoveel aandacht besteed omdat het nu eenmaal belangrijk is om verder te komen.
Veel kinderen spreken ons aan in het Engels. En als we dan een gesprekje beginnen dan zie je ze groeien. Gisteravond nog werden we vanuit een winkel toegeroepen: Hello, how are you?
Toen zijn we naar binnen gegaan en met de 10 jarige jongen gesproken. Hoe oud hij was, of hij aan sport deed, hoe het op school ging, waar wij vandaan kwamen. Toen we afscheid genomen hadden, vloog hij zijn moeder in de armen, zich opeens bewust dat hij het zomaar gedaan had.

Inmiddels aan gekomen in Shenzen noord, en met de metro naar het centrum en na één keer overgestapt te zijn kwamen we aan op station Laojie.
En toen we buiten kwamen regende het pijpestelen en onweer. Er zat niets anders op dan te wachten.
Het bleek dat we net om de hoek moesten zijn. Het Fuyide hotel. Een klein inschrijf kantoortje tussen de winkels, en dan met de lift naar de 20e verdieping. We hadden een kamer met raam geboekt, en toen die man ons de kamer wees, bleek er inderdaad een raam in te zitten, maar er hingen wel 8 airco’s voor! Uitzicht 0! toen ik om een andere kamer vroeg, moesten we bij betalen.
En daar houd ik dus niet van. Shenzhen is een mega moderne stad. Heel veel jongelui, veel winkels en eetgelegenheden. Zelfs een soort eetmall t.o. het hotel, en in de Sunplaza een enorme supermarkt in de kelder, waar echt van alles te koop was.
De volgende ochtend rond 10.15 weggegaan en met nog 2 metrohaltes tot Lo Wu: het eindpunt en dan alle borden volgen met Hongkong. Het wijst allemaal voor zich. Op de 2e verdieping was de douane van zowel China als later Hongkong. Er is zelfs een grote gracht met veel prikkeldraad, zagen we. En vervolgens volg je de borden naar de trein. Na de trein nog 2x een metro, en nadat we gevraagd hadden welke uitgang we moesten hebben (B1 voor ons hostel Hang fung) liepen we er regelrecht in! Beter had niet gekund. Met de lift naar de 14e verdieping. Het is wel raar dat zo’n hostel in een gewoon flatgebouw zit. Je staat met de bewoners in de lift. En toen we uitstapten zagen we overal was hangen. We hadden inmiddels al wel door, na wat we vanuit de trein hadden gezien, dat de appartementen hier niet groot zijn. Maar zoooo klein?! We werden naar onze kamer gebracht en ik wist even niet hoe ik moest kijken. Ons bed was denk ik 130x190, met daarnaast een meter loopruimte en een badkamer van 1m2. Ik ben toen op booking.com gaan kijken en zag dat er ook kamers waren met aparte bedden. Ik naar de chinese mevrouw en het haar laten zien. Helaas, het ging niet. Op de deur hing nb een briefje dat in het engels om begrip vroeg voor de kleine kamers, want zo was het nu eenmaal in Hongkong. Even later werd er op de deur geklopt. En daar stond ze, en wenkte ons. Kom maar! En toen kregen we de andere kamer. Iets ruimer en voor het zelfde geld. Echt super aardig.
Nadat we ons geinstalleerd hadden er opuit gegaan. Indrukwekkend, bruisend, druk en relaxed.
Mooi weer, een beetje benauwd en keken onze ogen uit. Gelopen tot de Star ferry, en dan zie je plots de skyline van Hongkong. Wow, dat je daar dan opeens zelf staat. Echt heel bijzonder.
We konden het niet laten om alvast op en neer te gaan met de ferry. Heerlijk windje. Weer helemaal teruggelopen naar Jordanroad. Boodschappen gedaan onderweg, en ‘s avonds naar de Temple street nightmarket gegaan. Daar ergens iets gegeten en knapten daar aanzienlijk van op. Fijn te weten dat er veel mogelijkheden zijn hier vlak om de hoek.
De tweede dag met de metro naar Central op Hongkong Island gegaan. Daar een bezoek gebracht aan het HSCB gebouw van de architect Foster. We werden aangesproken door een engelsman die hier al 27 jaar verblijft, en heeft ons een korte lezing gegeven over het gebouw. Voor het gebouw staan 2 bronzen leeuwen. In één ervan zitten nog de kogelgaten van de japanners toen ze Hongkong belegerden. Als je met de roltrap naar het eerste dek gaat, sterft opeens al het geluid van buiten weg en is het er doodstil. De geldauto’s rijden van de weg zo een lift in en gaan met auto en al de schacht in. Aan alles is gedacht, en kostte maar liefst 1 biljoen dollar.
Na alles nog eens goed bekeken te hebben, zagen we het bordje met Peaktower, het beroemde uitzicht punt van Hongkong, te bereiken met de cablecar. We waren gewaarschuwd dat we het echt heel vroeg moesten doen, want de wachttijd kon oplopen tot 2 uur. Maar alvast een kijkje nemen kon geen kwaad. Maar aangekomen, bleek er amper een rij te staan. De zon scheen, en we keken elkaar aan, tja waarom nu dan niet. Dus kaartjes gekocht (90 HKD, 65 + 43HKD), en met de cable car naar boven. Ontzettend steil ,en stegen al snel boven de wolkenkrabbers uit. De peak tower bestaat eigenlijk over een tal van verdiepingen met winkeltjes. Het heeft de vorm van een wok, en het 360 graden dek is eigenlijk het voornaamste. Het uitzicht is adembenemend. En het maakte het nog bijzonderder toen er een hele grote halo om de zon te zien was. We hebben er een tijd doorgebracht, en toen weer naar beneden gegaan.( Het is trouwens ook mogelijk helemaal naar boven te lopen en rondom een wandeling te maken. Ik heb mensen gezien die het deden, maar je zweet je helemaal kapot, en het zijn heel veel trappen!) En vanaf daar de wandeling verder gemaakt die we in gedachten hadden. Hollywoodstreet met het antiek, naar Soho (south from Hollywoodstr: SOHO), steile trappen, inkijkjes tussen de mega hoge gebouwen, de vele bussen die hier rijden, evenals de taxi’s. Toen zagen we opeens de dubbeldek tram, en daar maar in gaan zitten tot we weer bij ons metrostation “Central”waren. Het wijst allemaal voor zich, en als mensen je even stil zien staan, komt er altijd wel iemand naar je toe om te vragen of je hulp nodig hebt. Echt een verschil met China. Vanavond naar de lichtshow aan de promenade. Kunnen we de benen weer even strekken (pfffff). Nog steeds jammer dat we geen stappenteller bij ons hebben! De lichtshow was heel mooi om te zien. 15 minuten lang muziek, waar de verlichting op de gebouwen op Hongkong Eiland op “bewoog”. Toch was het anders dan we ons herinnerden van “wie is de mol”.
Dag 3 in Hongkong:
een bewolkte dag met kans op regen. Dus wat doe je dan? We besloten naar het Hong kong Heritage Museum te gaan. Flink wat overstappen met de metro, maar dat gaat zo snel, dat dit eigenlijk geen probleem is. Een mooi gebouw, en bij binnenkomst keken we elkaar vreemd aan: een Louvre tentoonstelling! Allemaal repro’s van karton: van plafonds muren, de glazen piramide, de mona lisa.
Dit hadden we hier helemaal niet verwacht. Er was ook een cantonese Opera hal, een hele vleugel over hun filmheld Bruce lee, en een mooie gallerie met kunst uit de Ming dynasty.
Na een kleine 2 uur hileden we het daar voor gezien. In het metrostation hadden we op een plattegrond bezienswaardigheden gezien die gekoppeld waren aan de metrostations.
Eén ervan was Lei Yue Mum, het leek op een haventje en dat leek ons wel wat.
Daar aangekomen voor de zoveelste keer de verkeerde kant op gewezen (richtingsgevoel is niet hun sterkste kant), en liepen langs allemaal garages, en toen we aan het eind de hoek om gingen (waar het moest zijn volgens de info dame), kwamen we in het beton gedeelte terecht. Allemaal grote vrachtwagens met betonmolens. Een grote kliederboel op straat, en niets wat ook maar leek op een haventje. Ik wilde al omkeren, maar fr wilde de ronde afmaken. En ja hoor, daar aan het eind begon het erop te lijken. Een kleine binnenhaven ( ook wel een natuurlijke typhoon shelter genoemd).
Allemaal huisjes op palen en in het water veel kleine vissersbootjes. We zijn om de haven heen gelopen en belandden toen in een nauw overdekt straatje, vol met restaurantjes, waar je de vis weer vers uit de glazen bakken kon kiezen. En toen we daar weer uitkwamen, was daar een vuurtoren.
We hoorden chinese muziek, en wat schetst onze verbazing, een grote bamboe feesttent met podium waar een voorstelling werd gegeven. De spelers waren schitterend verkleed en geschminkt. En daar hadden we net een hele tentoonstelling van gezien in het museum. En weer verder langs het water het leven van alledag. Een tempel aan het water, waar de bewoners met fiets en al doorheen moesten. Fiets optillen de trap op en later weer af. Ik vond het echt een verrassing! Zo mooi dat contrast; zo moet het er tientallen jaren geleden uitgezien hebben en dat decor tegen de achtergrond van de high rise van Hongkong en het water!
Toen we weer bij het begin waren aanbeland, zag ik opeens een kleine bus aan komen rijden met opschrift: Jordan Station. Hij stopte bijna voor ons neus. En zo zagen we weer een andere kant van Hongkong. De dagen vliegen zo voorbij. Morgen de laatste dag hier. Kijken hoe het weer is en dan een plan maken. Want we vliegen pas om 00.25.

nadat we de rugzakken weer eens opnieuw ingepakt hadden ( en wat kleren achtergelaten hebben), hebben we de rugzakken in de gang achtergelaten van het hostel, en zijn we lopend naar Kowloon park gegaan. Een oase van rust en groen midden in het hart van Kowloon. Tot onze verbazing zelfs een zwembad, waar kinderen les kregen, een vogelparkje, flamingo’s, een kungfu area. Onder afdakjes zaten allemaal moslim meiden , die hun vrije dag samen doorbrengen. Lachen, kletsen en eten.
Toen doorgelopen naar de pont en overgevaren naar Victoria, en vanaf daar de bus gezocht naar aberdeen, aan de andere kant van Hongkong Island. Aan de eerste de beste bus vroeg ik of die naar aberdeen ging, en dat bevestigde de chauffeur. Betaald en gaan zitten. Ik vraag dan altijd toch nog even voor de zekerheid aan iemand of het klopt. En onze overbuurman zei tot onze verbazing: nee, deze bus gaat daar niet heen. Toen begonnen meer mensen zich ermee te bemoeien, en allemaal zeiden ze dat we daar niet heen gingen. Ik weer naar de buschauffeur, en hij zei heel verbaasd, nee dat klopt. We moesten er de volgende halte maar uitgaan en overstappen op nr 70.
zo gezegd zo gedaan. Het zijn super dubbeldecker bussen, en we zaten bovenin helemaal vooraan.
Dus ons uitzicht kon haast niet beter. Voor de zekerheid maar wel in de riemen gegaan.
Uitgestapt bij de haven, en genoten op een bankje van alle bedrijvigheid op het water. Veel vissersboten lagen (zondag wellicht een rustdag?), e er voeren veel kleine charterbootjes die mensen haalden en brachten naar het Jumbo restaurant even verder op. Dat is het grootste drijvende restaurant. De zon scheen volop, maar ook erg benauwd. Later op de dag vertelden mensen ons dat dit het begin is van de warme vochtige zomer. Met temp in aug/sept tot 38 graden. Het zweet gutste nu al van ons af, laat staan dan. Ik moet er niet aan denken. Nu al hadden we de neiging om af en toe maar even een winkel in de gaan met airco. Met de metro terug gegaan naar Jordan, en heerlijk gegeten. Een soort rijstmie soep met cocos, ei en garnalen. En fr rendang. Bij Hang Fung onze bagage opgehaald, wandelschoenen aan, en daar gingen we weer. Vanaf centraal konden we met de Airport shuttle. Het is allemaal zo strak geregeld hier. Het is ruim, overzichtelijk, schoon en snel.
Voor 2 pers moesten we 170 HKD betalen. De shuttle ziet er van binnen ook uit zoals je in een vliegtuig zit. En gaat met een rotvaart in 23 min naar de airport. We kwamen langs een enorme grote containerhaven, een brug in aanbouw, en zagen zelfs nog ruimte voor nog meer hoogbouw.
Het waren superdagen, waarin we veel gezien hebben en indrukken hebben opgedaan.
Toch bekruipt ons ook het gevoel van vol en dicht op elkaar. Enorme kleine flatjes, en vragen ons dan af, waar moet je heen om er even uit te zijn. Balkonnetjes hebben het formaat van een postzegel. Voor het gros van de flats zitten tralies, waar de was aan te drogen hangt. En dan natuurlijk de appartementen voor de rich, die zijn schitterend maar onbetaalbaar.
Ook hebben we zowel in Shenzhen als in Hongkong de eerste daklozen en bedelaars gezien.
de chinezen zijn onlosmakelijk verbonden met hun telefoon, wat soms tot lachwekkend situaties leidde, maar ook verontrustend.
We verlaten china en Hongkong met een goed gevoel, en heeft onze blik verder verruimd alhoewel er ook veel vragen blijven. Nu op naar Japan, en hopen dat Feijenoord zo kampioen wordt!