kyoto,japan

JAPAN

Kyoto
dat we de allerjongsten niet meer zijn, werd vandaag pijnlijk duidelijk. Gesloopt kwamen we vanochtend om 9.30 aan in ons onderkomen voor de komende 5 nachten.
Tijdens het wachten op het vliegveld hebben we heerlijk naar langs de lijn zitten luisteren, en nadat we om 22.00 waren ingecheckt, samen op een bankje naar de laatste 15 minuten van Feijenoord zitten luisteren. Handen inde lucht en een traan weggepinkt! Eindelijk!
Vannacht vertrok het vliegtuig van de maatschappij Peach om 01.10. het was 3.10 hrs vliegen naar Osaka, en met het uur extra tijdsverschil, landden we daar om 5.20.
wat een verschil of je nu met chinezen of voornamelijk japanners reist in een vliegtuig. De chinezen zijn luidruchtig en erg aanwezig, met de japanners lijkt het wel of je met ze in een stiltecoupe zit.
Het vliegtuig was nog krapper dan een Ryanair toestel, een low coast vliegtuig voor de aziatische maten, en het lukte amper om ook maar een oog dicht te doen. Fr lukte het nog wel een uur of 2, maar daar hield het dan ook mee op. Douane enz ging heel vlot, toen met een shuttle bus naar Terminal 1. en daar was gelukkig al op dit vroege tijdstip het ticketoffice van de JR treinen open.
We hebben onze railpass opgehaald, en daarmee een snelle trein naar Kyoto genomen, na eerst een kop koffie te hebben gedronken.
In de trein viel meteen op, dat het er allemaal zo rustig en open uitzag. Geen wolkenkrabbers, maar uitzicht, tuintjes (klein weliswaar), en alles schoon en netjes verzorgd. Maar eerlijkheidshalve, de ogen waren ook vaak dicht!
Kyoto station is een mega groot modern gebouw, en daarvoor een bus genomen naar ons hostel.
We hadden begrepen dat we pas laat in konden checken, en dat kon wel eens een probleem gaan worden, want we stonden te tollen op onze benen. Maar er was iemand aanwezig, en na enig overleg, konden we na 10 minuten al op onze kamer. Echt super fijn. We hebben een tatami kamer en slapen op futon’s. Op de grond dus. Ik denk dat we na deze 3 maanden alle varianten wel gehad hebben. 3e verdieping, dus ook rustig. Het zijn hier allemaal backpackers, dus ook dat is weer anders dan anders.
Tot 12.30 geprobeerd te slapen. Fr bewusteloos, maar ik had er moeite mee.
Half slaapdronken er na een douche op uit gegaan om iets te eten. Een NL meisje had ons wat tips gegeven. En idd ergens langs de rivier heerlijk gegeten. En daar knapten we wel van op.
Richting Gion gelopen en ons verkeken aan alle mooie houten huisjes, de rust, de mensen.
Zo anders dan de afgelopen weken! Opeens zag ik Maiko-sans. Bijzonder, want die spot je niet zomaar 1 2 3. dat zijn Geisha’s in opleiding. Je ziet het aan de manier waarop hun nek wit geschminkt is. Er snel op af en mooie foto’s kunnen maken. Het was vandaag een feestdag in Kyoto, en het viel ons op dat er veel vrouwen en soms ook mannen in kimono liepen.
Later hoorden we dat dit een nieuw rage is. Stellen die een romantisch weekendje hebben, huren kimono’s en lopen zo door de stad. Maar het zag er wel allemaal erg fleurig uit.
Vergeleken met 27 jaar geleden, zijn er beduidend meer toeristen en spreken ze hier goed engels. Maar dat schijnt nog niet overal het geval te zijn. Via 2 tempels weer terug gelopen naar ons hostel.
Onderweg wat boodschappen gedaan voor het ontbijt morgen. Nu nog een boeren nacht en dan kunnen we er weer tegenaan.

Na bijna de klok rond te hebben geslapen, rustig de dag begonnen en om 11.00 de deur uitgegaan, na vele adviezen van het NL meisje dat hier werkt. Het is erg komisch, want de meesten zijn hier jonge backpackers. En tja dan lopen wij er tussen, en naast ons zitten 2 zussen uit Australië van rond de 70, die zich vergist hadden met boeken. Een hartverzakking kregen toen ze zagen dat ze op de grond moesten slapen. En na een nacht en dag, het helemaal geweldig vinden.
We zijn naar de bushalte om de hoek gelopen om met de bus naar de Kinkaku-ji (de gouden tempel) te gaan. Je kunt een dagkaart kopen voor de stadsbussen voor 500 Yen. Halverwege werd er van dienst gewisseld. De chauffeur stond op van zijn stoel. Gekleed in uniform, pet, handschoenen, draaide zich om naar de passagiers, boog en zie Arigatoo gozaimashita. (Dank U wel). We vielen nog net niet van onze stoel. Trouwens wel uitkijken dat je niet in een bus van een particuliere maatschappij stapt. Flinke rit en het laatste stukje gelopen. Een jonge student met zijn opa nog gesproken, want opa was er niet op gerust of we wel goed zouden lopen.
Tja, en dan sta je daar weer, na 27 jaar. En weer is het overweldigend. Het gouden paviljoen in een vijver en dan al dat groen van de bomen en planten en de schittering van het water waarin de tempel zich spiegeld. En ook al ben je daar beslist niet de enige, het is er rustig en kalm.
Nadat we het allemaal goed in ons hadden opgenomen, naar de Ryoanji tuin gelopen. Een rotstuin van 10 bij 25 meter, gemaakt eind 1500 door een Zen monnik. De manier waarop het grind geharkt is ( vast oneerbiedig om het zo te zeggen) is fascinerend door de eenvoud. En de vraag: hoe? En het zijn maar 15 stenen…… wij vonden het betoverend. En net als 27 jr geleden, weer veel scholieren.
Zo mooi, ze worden in groepjes van 5 a 6 begeleid door een gids. Iedereen is bij de les en vol aandacht. Toen we de ronde verder afmaakten in de omgeving erom heen, spraken we een fr/duits stel. Op het eind vroeg ze(wijzend op een foto in de folder) of wij dat tegen gekomen waren. We liepen naar een groot bord met een plattegrond, maar konden het niet vinden. Er stond net zo’n groepje jongens van een jaar of 13-14. ik vroeg in mijn “beste”japans: Kore wa, doko desu ka?
We moesten een kaartje kopen, zeiden ze. Ja, maar die hadden we al. OHHH, UHHH dan moesten we……..tja waar waren we nu? Lang verhaal kort: het was in het gebouw voor de rotstuin. Ze moesten dus weer terug. Na ze bedankt te hebben, liepen ze weg, maar plots bedachten ze zich, keerden om, en wilden met ons 4-ren op de foto. De gids nam de foto, en weer elkaar bedankt.
De fransen liepen weer terug, wij stonden er nog even, en het groepje jongens ging ook weer verder.
En toen draaide de kleinste (die ook het woord had genomen) zich nogmaals om en zei: Thank you, you are so beautiful. En alle andere jongens vol ongeloof: hij durft of misschien ook wel: die is gek.
Je maakt wat mee!
Tussendoor hebben we geluncht, nb bij een Family markt. Een supermarkt waar je sandwiches kan krijgen en verse koffie. Buiten stonden stoelen en tafels, dus daar gegeten. Toen viel het ons op dat bijna iedereen daar een sigaret rookte. En toen bleek dat iedereen die daar aan kwam, een sigaret opstak. Wat tot een voorzichtige conclusie leidde dat er op straat niet gerookt mag worden.
Fietsen kan je niet zomaar overal neerzetten. Daar zijn speciale P plaatsen voor. Bij de zebra’s staan bij de bezienswaardigheden overal verkeersregelaars in uniform. Wij wilden een stukje afsnijden om voor het hek langs te lopen. Een No GO dus, terug en via de stoep verder.
Toen weer met de bus naar het station en overgestapt opeen andere bus richting de Fushimi Inari tempel.duizenden oranje palen in een bos, bekend van de film “Memories of a geisha”. Daar liep veel volk. We hoefden geen bordjes of iets te volgen, maar het was betoverend. De eenvoud en toch ook weer niet. Daar gaan we al weer met de tegenstrijdigheden. Het roept van alles bij je op.
Een flink stuk gelopen, maar toen bleek dat het wel 2-3 uur zou kosten om de hele route te doen. En dat ging niet meer. Het was al 17.30 en het werd fris. Na een korte busrit, verder gelopen en we zagen opeens een restaurant aan de oever van de rivier. Aziatisch, en het bleek Thais te zijn. Genoten van een heerlijk Pad Thai! We kunnen er weer even tegen.

Woensdag 17-5
vandaag staat Arashiyama op het programma. Net buiten Kyoto zelf, een kleine plaatsje aan de oevers van de Katsuragawa rivier, en waar de heuvels beginnen. Kortom lieflijk gelegen. En uiteraard het bamboe-bos. Lopend naar het station, en daar met de trein ernaar toe gegaan. Makkelijk zo met de treinpas. Je loopt langs het bemande hokje, laat hem zien en that’s it.
alles gaat hier zo gemoedelijk. En overal zijn punten waar je info kunt krijgen. Met een plattegrond op stap gegaan. Via de tempels uiteraard ( want die zijn hier heel veel, naar het bamboe bos gelopen. Zo mooi, en dan de zonnestralen erdoor heen. Adembenemend. Via een park waar de azalea’s net uitgebloeid waren, naar een uitkijkpunt gelopen waar je een mooi zicht had op de heuvels en de rivier. Later langs de oever van de rivier gelopen waar langs we ook geluncht hebben.
We hebben later ook de lekkernijen van Japan geprobeerd. Ze kopen ze hier allemaal om mee naar huis te nemen. Ik herinnerde me meteen de substantie en smaak weer, maar kan het niet uitleggen want het is met niets te vergelijken. Met de trein weer terug en vanaf het station met de bus naar onze halte en vanuit daar naar de Kiyomizu dera tempel gelopen. De weg gaat heuvel op en je komt langs allemaal leuke winkeltjes. En hoe dichter bij de tempel hoe drukker het werd. Het is allemaal zo imposant, de balken constructies en de diktes van de boomstammen! Vanaf de tempel had je een mooi uitzicht over Kyoto, en achter de tempel het mooie groen van alle boomsoorten. Het lijken net plukken mos in de meest heldere kleuren groen. Een schilder zou hier zijn hart kunnen ophalen.
Langs de andere kant weer naar beneden gelopen, en via een omweg naar ons questhouse want we wilden ook nog een pagode meepakken. Toen nog een supermarkt gezocht en gevonden. Zo maar in het midden van de huisjes, opeens een hele grote plaatselijke supermarkt, waar ze echt van alles hadden. Ook bakjes met gesneden fruit! Daar ook een verse maaltijd voor in de magnetron gehaald. We hadden geen puf meer om weer op pad te gaan.

Dag 4 Nara
‘s ochtends worden we meestal tussen 8.00 – 8.30 wakker van de kinderen die hier om de hoek naar school lopen. Daar worden ze steevast opgewacht door een man die een half uur steeds hetzelfde zegt. Wij veronderstellen een welkom.
om 10.00 stonden we vanochtend al buiten en de zon scheen volop! Naar het station gelopen en daar net de express trein naar Nara gemist en namen toen maar de boemel. Alleen moesten we toen overstappen ergens. Maar uiteindelijk kwamen we dan aan in Nara. Daar een kop koffie met een broodje gegeten en toen met een plattegrond de stad in. Op het station was een aparte desk waar in het engels info werd gegeven. Ook hier viel weer op hoe gemoedelijk en rustig alles is en gaat. Ondanks dat Nara toch een grote betekenis heeft, immers was ooit de hoofd stad van japan.
Al gauw ging het stedelijke over in het groen. Je loopt als het ware een groot park in waar alle bezienswaardigheden zijn. The three story pagoda, en vervolgens naar de Todaji Tempel gelopen.
In het park lopen allemaal herten. Heilige dieren en zo mak als wat. Je kunt er speciale koekjes kopen voor zee n dat weten ze heel goed! Bij deze tempel was het hee lerg druk. Vooral veel schoolkinderen. Die ons ook weer aanspraken. Hello, how are you? Can we ask you some questions? In koor stelden ze zich aan ons voor! Ze zijn steeds in kleine groepjes en lezen alles op van papier. De jongsten waren 9 jaar oud en de oudsten 14 jr. die van 14 stelde zich ook voor en wilde de vragen gaan oplezen vanuit zijn schrift. Ik heb toen voorgesteld mij dat schrift te geven en dan de vragen te stellen. Hij keek me niet begrijpend aan, en ik stak toen mijn hand uit naar zijn schrift. Ik vertelde hem hoe ik heette en dat ik het leuk zou vinden om met hen te praten.
Dus ik pakte het schrift aan van hem en toen werd het hem duidelijk: hij sloeg zijn ogen ten hemel, sloeg met zijn hand op zijn voorhoofd en zei: My god! En wist het even niet meer.
Dus rustig stelde ik wat vragen en zijn klasgenoten deden en hielpen mee. En toen ontstond er zomaar een gesprekje en met hulp zijn we een heel eind gekomen. We zijn zo’n 5 x benaderd en 2x met een leraar erbij. Het werd ook leuker toen wij vragen gingen stellen aan hen. Ze vroegen ons welke sport we het leukst vonden. En dan vroegen wij aan welke sport ze deden.
Kortom, we hebben genoten van de kinderen!
De tempel is fantastisch. De grootste houten tempel van de wereld, met een mega grote Boedha. De tempel is van rond 800. is echter 2x in vlammen op gegaan door oorlogen. De huidige tempel dateert van 1709 en is nog maar 2/3 van de oorspronkelijke grootte.
Daarna weer door het park, de bossen en langs Wakakusa yama ( heuvel) naar de volgende tempel gelopen. De Kasuga Taisha tempel. Langs de 2 toegangspaden naar de tempel staan 2000 stenen lantaarns, sommigen zijn begroeid met mos. Met de zonnestralen door de bomen een schitterend gezicht. In de tempel zelf hangen nog eens 1000 bronzen lantarens. Indrukwekkend!
Langs het andere pad terug gelopen naar de openbare weg en daar de bus genomen naar het station. Met de express trein terug naar Kyoto. Een mooie rit! De machinist zat achter glas en wij zaten er vlak achter. En het was zo raar: elke keer voordat hij optrok bij een station, wees hij met een hand steeds naar voren, en dan pas werd de hendel overgehaald. Een vast ritueel of stond er ergens een camera? Geen idee
Tijdens de rit om me heen kijkend realiseerde ik me dat het me meer doet dan ik verwachtte om weer terug te zijn. Het land raakt ons!
Op het station plaatsen gereserveerd voor onze 2 komende treinreizen. Dan weten we zeker dat we plaats hebben. Vooral as zaterdag naar Takayama, met dit mooie weer, zullen er veel japanners op uit gaan. En dat herinner ik me maar al te goed!!! dan kan je weer aansluiten in rijen! Dat moesten we nu nl ook voor dat reserveren!
Dus het zekere voor het onzekere genomen. Alle slaapplaatsen liggen toch al vast.
Toen met de bus naar de drukke winkelstraat en de Takashimaya (de Bijenkorf van Japan). Maar daar konden we bij de restaurant niets van onze gading vinden. Beneden in het vers gedeelte zag het er fantastisch uit, maar hadden geen zin dit op de kamer op te eten. En fr had zijn zinnen gezet op een steak met frites en sla. Dus uiteindelijk in een franse bistro beland en daar heerlijk gegeten.
En om 20.00 waren we weer op honk! Wat een dagen maken we, en wat vliegen ze voorbij!
Voor morgen ook alweer een dagvullend programma: we gaan het filosofen pad lopen met daaraan de nodige tempels, lunchen aan de rivier, winkelen en ‘s avonds naar Pontocho dori street!

Maar de dag begon met een bezoek aan de Ginkaku ji tempel ( de zilveren tempel), een teakhouten tempel in een schitterende tuin tegen de heuvels aan. Geen zilver te bekennen. Eenmaal langs de tempel liep het pad omhoog en vanaf daar weer mooi uitzicht. De grond is helemaal bedekt met helder groen mos. Zo mooi, met het zonlicht tussen de bomen. Er liep ook een grote groep chinezen rond. We wisten meteen weer hoe luidruchtig ze kunnen zijn!!!
Vanaf daar zijn we het filosofen pad gaan lopen. Een heel rustig pad langs een kabbelend beekje langs mooie typsich japanse huizen. Soms was er iets van keramiek te zien of een plek waar je iets kon drinken. Gelukkig liepen er niet veel mensen. Langs het pad liggen er diverse tempels waarvoor je dan weer van het pad af moest. Maar eerlijk gezegd zitten we een beetje aan onze tax. En er komen er nog zat aan de komende dagen. Wel de laatste tempel bekeken. Ook weer indrukwekkend, en ook daar werden we weer aangesproken door scholieren. Fr nam de 3 jongens voor zijn rekening en ik de meisjes. Weer de schriften dicht en proberen maar. Eerst sloegen ze dicht maar gaande weg lukte het steeds beter. Op het laatst wilden ze graag met ons op de foto. Hierna hadden we even moeite met het vinden van de bushalte. Ik vroeg het een japanse man en die wist het wel. Volg mij maar, ik moet ook die kant uit. Maar mijn god, het leek wel of hij aan snelwandelen deed! Ik volgde 4 passen achter hem, maar fr hield het al snel voor gezien. Onderweg nog een vrouw uit Thailand opgepikt, die wist het ook niet meer! En ook zij sloot ergens aan, maar meer inde achterhoede!
Met bus 5 naar het winkelgedeelte. Maar al gauw bleek dat we eigenlijk helemaal geen puf meer hadden. Koffie en gebak gehaald en langs de rivier in het gras een uur in de zon gezeten en genoten van hetgeen er te zien was. Naar het questhouse gegaan en rond 18.00 naar de thai gelopen. Komen we daar aan, is alles vol of gereserveerd! Balen! Want dat lag juist verder uit het centrum. En toen om de hoek zagen we opeens een bord met Curry! En daar heerlijk gegeten. Op de kamer weer alles ingepakt, en uitgerekend deze laatste nacht op de futons bleek dat we een nieuwe buurman hadden die gigantisch snurkte. En dan zijn die dunne wandjes echt balen. Maar ach, ergens halen we die schade wel weer in. Na 5 super dagen in Kyoto is het weer tijd voor iets anders. Met de shinkansen naar Nagoya en dan door naar Takayama, de bergen in