takayama en Tokyo

Takayama en Tokyo

allereerst dank voor jullie reacties! Doet ons goed! Zelfs van mensen die we niet kennen die er toch ook plezier aan beleven en wellicht ook iets aan hebben!

afscheid genomen van Kyoto met weemoed. Wat een fantastische stad is dit!
Maar ook weer tijd voor iets nieuws. Op het station was het even zoeken om de perrons voor de shinkansen te vinden. De begane grond noemen ze hier in japan al de eerste verdieping. Dus wij zaten een verdieping te hoog. Maar ruim op tijd het juiste perron gevonden, en daar met een kop koffie gekeken hoe het allemaal werkt. De treinen komen heel geruisloos aan, de poortjes gaan open voor de deuren, en de tijd om in te stappen is niet lang. De zitplaatsen zijn heel ruim, en voordat de gehele trein het station heeft verlaten (14 wagons lang) zit je al op een hoge snelheid. In 35 minuten waren we al in Nagoya, en daar overgestapt op een express trein met hele grote ramen. Deze rit zou 2.25 hrs duren. Een hele mooie rit door de bergen en langs een rivier. We passeerden kleine plaatsjes waar kleine rijstvelden te zien waren. De rijst is net gezet, dus er steken alleen maar kleine sprietjes uit het water. Maar het is een schitterend gezicht. En tot onze verbazing werden we door een medepassagier gewezen op theeplanten. Wij dachten nb dat het buxus struiken waren.
De tijd vliegt zo voorbij als er zoveel te zien is. Aangekomen op het station van Takayama (op 560 meter), zagen we het hotel al uit het raam. Deze keer een makkie! Oversteken en inchecken. Maar dat kon pas om 15.00. bagage konden we daar laten en dus stonden we ook zo weer buiten. Het is warm dit weekend. 27 graden en strak blauwe lucht! Het is een heel leuk klein stadje, met weer veel authentieke houten huizen, tempels,en dat allemaal tegen het decor van de Japanse alpen die we in de verte zien met de sneeuw bedekte toppen. Om 3 uur ingecheckt, een prima kamer, klein, maar van alle gemakken voorzien. Je kunt het zo gek niet opnoemen of het is er! Schoenen poetsen? Geen probleem! Er is zelfs een plantenspuit!! geen idee wat we daar mee moeten. Koelkast, waterkoker. Oja, en dan de toiletten hier. Ze zijn allemaal elektrisch met bedienings panelen.
Wil je naar muziek luisteren? Kan allemaal! Harder zachter? Je zegt het maar. Nu hebben we er één, die als je gaat zitten, de “douche” al voorbereidt! Warm water. Je moet wel zorgen dat je zittend de hele bril afdekt, anders wordt alles achter je nat! Ik heb al minstens 8 verschilende manieren van doortrekken gehad. Laatst op een station waren er zoveel knoppen op het invaliden toilet dat ik niet door durfde te trekken bang om op een noodknop te drukken. En overal gebruiksaanwijzingen!
Hier op de kamer liggen er al 5! voor de koelkast, tv, waterkoker, info, airco.
Aan het einde van de middag weer op stap gegaan, en we liepen nb de Aussie sisters uit ons guesthouse in Kyoto tegen het lijf.
Hier in Takayama ( in het Hida dal, zo heet de rivier) is het vlees heel beroemd! Het Hida vlees!
Kost een fortuin en iedereen adverteert ermee. Zo ook de restaurants. In de lonely planet, maar ook in ons boek: Japan by rail, stond dat “Center4hamburgers” zeer aan te raden was. Wij op zoek, en na 3 x vragen stonden we ervoor. Het was 17.30 en het zou om 18.00 open gaan. Daar op een bankje gaan zitten en na 15 min kwam de eigenaar eraan. Er stond dat je het beste kon reserveren ( en het was zaterdag!!!). Hij keek en we konden aanschuiven. Later bleek dat het in etappes gaat. Telkens 2 tafels werden bediend. En wij waren één vd laatsten in de rij van de lichting van 18.00. maar daar aan de bar gezeten, muziek van Johnny Cash, en alle snuisterijen die ophingen aan de muur en plafond bekeken. Alsof we in een huiskamer zaten anno 1950/1960. echt super! Diverse mensen kwamen binnen, gaven alvast hun bestelling op en zouden dan op een later tijdstip terug komen.
Fr had de echte HIDA burger. Een groot stuk vlees (beef), ipv de geperste hap klare brokken elders.
Het was heel lekker en zeer voldaan terug naar het hotel.
De tweede dag hier zijn we eerst naar de plaatselijke markt langs de rivier gegaan waar mensen hun eigen producten verkopen. Over de rivier heen gespannen hangen grote windvangers inde vorm van Karpers. Heel apart en weten nog niet wat hier de reden van is.
We weten inmiddels wel waarom de machinist steeds naar voren wees in de trein. Ook op perrons wordt er veel naar de grond gewezen, of naar knoppen. Dit maakt deel uit van de bewustwording bij de uitoefening van het werk. Dat je constant alert en bewust bent van hetgeen je doet.
Na de markt, naar de bushalte voor het station gelopen en daar met de bus naar het HIDA FOLK VILLAGE gegaan. Een openlucht museum van alle soorten huizen uit deze streek. In de winter kan hier namelijk wel een meter sneeuw vallen. En hoe gingen de mensen hier honderden jaren geleden mee om?. Fr keek zijn ogen uit naar de vindingrijkheid van de mensen. De daken lopen heel taps toe ( biddende handen ), zodat de sneeuw bijna geen kans zou hebben om te blijven liggen. De dikte van het riet was enorm, of van de singels van notenhout (en soms cederhout). Interessant en lag zo mooi tegen de heuvels aan, met een nog mooier zicht op de Alpen.
Eenmaal weer terug weer en eind gelopen, en lekkere wraps gekocht bij de Family mart. Ideaal is dat! Kop koffie erbij en dan heb je een lekkere betaalbare lunch.
Voor vrijdag ook al de reserveringen geregeld voor Tokyo-Shikoku. Maar daar nog maar even niet aan denken. Morgen eerst op naar Tokyo. We spraken vandaag een Nl stel, en zij vonden het heel hectisch daar! We gaan het zien. Hebben er zin in en hopen dat de benenwagen het nog even volhoudt!

Na weer een schitterende treinrit, via Toyama (daar overgestapt op de Shinkansen), langs Nagano, aangekomen in Tokyo. Ik had het zo uitgezocht dat als we er in Ueno uit zouden gaan, we met 4 metrohaltes dicht bij het Hotel zouden uitkomen. Ueno is een mega groot station, maar met logisch nadenken kom je vanzelf op het punt waar je moet zijn. Eerst het shinkansen gedeelte uit, en dan in het station de kleur van je lijn volgen. In ons geval de grijze. Ten we weer boven de grond waren, zagen we op maps.me dat we nog maar 250 meter van het hotel, horidome villa af waren. Keurig hotel, kamer op de 4e verdieping, klein, maar weer van alle gemakken voorzien. Op onze etage is ook een wasmachine en droger. Dus daar gaan we gauw eens gebruik van maken.
Daarna de omgeving verkent in de omgeving. Veel kleine restaurantjes en convenient stores, zoals 7/11, family market. Opeens liepen we langs een tentje waar veel kantoorlui binnen liepen, tv stond aan met sumo worstelen, en zijn daar ook aangeschoven. Lekker gegeten.
De zon scheen volop vanmorgen en zijn vroeg op pad gegaan. Om te beginnen naar Asakusa. De vroegere volkswijk van Tokyo. Maar nu zeer populair. Mede door de senso ji tempel die er staat, maar ook door de vele eettentjes. Toen we uit de metro kwamen, stonden we opeens voor de Tree tower en de Golden flame. Mooi gezicht en zeer herkenbaar. De tempel is een echte trekpleister, hoe anders was dat toen ik er was. Na daar wat rondgelopen te hebben zijn we naar de Kappabashi doughu street gelopen. Dat is de straat waar je alleen maar spullen kunt kopen voor restaurants, en an echt van alles: borden, messen, bestek, tafellinnen, bordjes met “gereserveerd”erop, glaswerk, pannen, bakvormen. Echt je kunt het niet opnoemen of het was er. Aan een gevel hingen mega grote kopjes. Ook zo apart. Toen met de metro naar Ueno. Daar het park bezocht en rondgelopen en naar de Ameyoko market. De enige straat in Japan waar je kunt proberen om af te dingen. Erg kleurrijk en van alles te krijgen. Van duur tot goedkoop, van kleding tot verse vis.
Vanaf daar met de trein naar Akihabara, het walhalla van de electronica. Ik heb daar ooit een CD speler gekocht voor Fr. Nu gingen we op zoek naar een MP3 speler. Maar er was nu vooral veel aanbod van manga, figuren van videogames. En zooo veel! Wel 7 verdiepingen! Na het gevraagd te hebben werden we naar een electronica warenhuis verwezen aan de andere kant van het station.
En daar hadden ze echt van alles. Je kon het zo gek niet opnoemen of het was er. Fr keek zijn ogen uit! We waren nog maar net binnen of we stonden al headsets te passen. Ik keek toen even bij de tel hoesjes, en zag opeens een westerse knul staan en dacht: nee he, dat zal toch niet waar zijn??
fr erbij gehaald (hij is erg goed in gezichten), en ja hoor, de belg uit Kyoto met wie we op een terrasje hadden zitten kletsen. Toen zeiden we voor de gein: tot in Tokyo!
Hij was ook enorm verrast en zijn vriendin later ook. Hij zei al: de kans dat je de loterij wint is groter. 32 milj mensen in Tokyo, en dan elkaar tegen komen in een hoekje van een mega warenhuis.
Na 3 verdiepingen te hebben gehad, afscheid genomen van de electronica. En toen besloten om de gele treinlijn naar Okubo station te gaan, daar waar het kantoor van France bed staat, en ik 3 mnd op kantoor heb gezeten. Alle namen van de stations klonken weer heel bekend in de oren. En na Shinjuku, er bij Okubo uitgegaan. Ik had al in de trein het gebouw gezien. Ik wist dat ze er niet meer zaten, maar dat het nu van de scientology kerk was, dat was wel een hele grote verrassing.
Alles was nog hetzelfde: het stationnetje, het Udon tentje waar de mensen ‘s ochtends hun ontbijt naar binnen slurpen, en de weg naar het kantoor toe. Ik liep er blindelings naar toe, de zij ingang en later stonden we voor het gebouw. Omdat we er zo voor bleven staan, kwam er op een moment een mevrouw naar buiten ( van de kerk) of ze ons ergens mee kon helpen. Het haar uitgelegd en ze vond het erg bijzonder. Ze wisten niet waar het bedrijf naar toe verhuisd was wel dat de kerk het 3 jaar geleden had gekocht en helemaal had opgeknapt. En dat was te zien. Na daar een rondje te hebben gelopen met de trein en metro richting hotel gegaan. Onderweg hadden we zowaar muesli gevonden. Fr weer blij en weer een kilo zwaarder. En een echt frans stokbrood! Vanmiddag al warm gegeten, dus voor vanavond broodje gezond.
Gisteravond keek ik voor de gein naar het matras en verdomd als het niet waar is: van france bed!!!!
de cirkel is rond zou je zeggen.
Ik vraag me steeds af, hier rondlopend, wat er nu anders is. En dat is dubbel. Aan de ene kant is het gewoon nog hetzefde, maar merk wel dat de mensen iets minder formeel zijn in gedrag en kleding bv. En er wordt gefietst in de stad. Niet super veel, zoals in China, maar toch. Ze doen het alleen allemaal op de stoep, en ze zigzaggen tussen de voetgangers door, en soms ook tegen het verkeer in.
En er zijn nu ook bakery’s, en veel meer internationale keukens dan toen. Toen moest je Japans eten, en nu kan je Japans eten. En dat is een groot verschil, geloof me!
Morgen naar Kamakura.
Weer een lange dag vandaag! 9.30 de deur uit en waren om 19.00 weer terug op de kamer.
Vanaf Tokyo station de expreslijn naar Kamakura genomen. Binnen een uur ben je daar, via Yokohama. En je rijdt alleen maar door de bewoonde wereld. Het één gaat moeiteloos en onzichtbaar over in het andere. Ongelooflijk. Bij Kita kamakura en al uitgegaan want we hadden gelezen dat er een mooie wandeling was van een km of 4, door de bossen, langs tempels en eindpunt was het doel van deze onderneming: de daibutsu in de Kotoku in tempel.
Daar waar de vader van fr in 1970-1971 ook is geweest en we wilden dezelfde foto maken als die van zijn vader op dezelfde plek.
Na eerst een kop koffie, zijn we op pad gegaan. Het bleek al snel dat het geen vlakke route was, maar goed begaanbaar en bovenal: goed aangegeven. Jong en oud kwamen we tegen. Op een punt hadden we de mount Fuji kunnen zien, ware het niet dat er deze dag wat bewolking was, dus helaas.
Een omweg gemaakt om de Zeniarai benten tempel te zien. De toegang was door een tunnel, en toen kwamen we op een kleine binnenplaats. Het verhaal gaat dat de eerste shogun van kamakura een droom had, waarin hem werd verteld dat als hij een bron zou vinden uit de rotsen, hem dat vrede en voorspoed zou geven. Nu wordt gezegd dat als geld gewassen wordt in het water van de bron, dat het zijn waarde zal verhogen. En ja hoor,, er waren allemaal rieten mandjes waar men munten in deed. Manden onder water, en dan boven de wierook weer drogen. Vooral de schoolkinderen waren hier druk mee in de weer. Zo druk, dat de portemonnee van één vd meisjes in het water viel. Een hoop gedoe, maar een jongen was de held en viste hem weer uit het water.
Bij de uitgang werden we weer gestrikt door een paar meisjes om hun vragen te beantwoorden. Was weer erg leuk, en leerzaam voor beide kanten.
Toen weer de steile klim naar boven en het pad weer verder gelopen. En nu kregen we mooie vergezichten op kamakura en de zee. En kwamen we langzaam aan weer in de bewoonde wereld.
Aangekomen bij de daibatsu, deed het fr meer dan hij gedacht had. Eerst zijn vader hier, toen ik en nu wij hier samen. Veel foto’s gemaakt. We hadden geluk want het was net even wat rustiger.
Een japanse man sprak ons aan toen we net met een ander stel uit NL aan het praten waren. Duits? Nee, maar het lijkt er wel op. Toen had hij een paar namen van NL steden paraat. En toen wilde hij van ons vieren een foto nemen. Tja, en wat de je dan. Je gaat in de pose stand. Toen bleek de batterij leeg. Mooi dachten wij, dan is het klaar. Maar nee, hij een een reserve batterij. Weer wachten.
foto’s gemaakt, en nu wel klaar. Maar nee hoor. Hij pakte het mega grote fototoestel van de Nl-se uit haar handen en zei dat hij voor haar ook een foto van ons zou maken. En wij kenden elkaar helemaal niet!!!!! maar omdat die telelens zo groot was, is hij tot 3 x aan toe meters naar achteren gegaan om ons samen met de boedha er op te krijgen. Wat een man! Later zagen we hem nog 2 x en hij sprak constant westerse mensen aan, en dan begon het liedje weer van voor af aan.
Hij woonde achter de tempel, werkte niet meer, en tja, dan moet je toch wat nietwaar!
Richting strand gelopen, en daar sta je dan aan de Pacific! Met aan alle kanten bordjes met Tsunami warning en de tsunami route. Dat was dan weer wat minder.
De expres trein weer terug, en toen bleek dat we niet de Tokyo station trein hadden, maar deze ging naar shinjuku. Even het plan aanpassen. Dan maar naar de Neon reclame winkel straat, ipv het keizerlijk paleis. Toen we daar uit de trein stapten wisten we niet wat we zagen: een mega groot station, met ik weet niet hoeveel uitgangen. De east uitgang hebben we niet eens kunnen vinden!
Twee grote gebouwen to elkaar, en dan nog op 3 niveau’s. En wat een volk, en het was nog niet eens spitstijd. Een grote ronde gemaakt, en de bekende neon reclames op de gebouwen gezien.
Hier is veel meer bedrijvigheid en rumoer vanuit de winkels. Op een gegeven moment kwamen we uit een warenhuis, maar zaten een verdieping onder de grond. En nergens konden we iets vinden wat weer omhoog ging. Toen onder de grond blijven lopen en de bordjes JR lijn gevolgd. En dan blijkt er dus nog een hele wereld te bestaan. Overal winkels en restaurantjes. En ondertussen de borden richting een metro of trein. En weer geldt, als je de juiste kleur van je lijn maar volgt, dan wijst alles voor zich. En zo kwamen we weer op de gele lijn terecht.( Ook zo bijzonder, er wordt vriendelijk verzocht om je telefoon op stil te zetten. En als er dan iemand gebeld wordt, dan spreken ze heel zachtjes achter hun hand en houden het zo kort mogelijk. Ook in restaurants: als de tel gaat, dan vliegen ze naar buiten om daar het gesprek te voeren. En ze staan altijd op trilfunctie want we horen nooit een tel overgaan. ) En nu begon de spits echt. Helaas nog niet helemaal bomvol, maar wel de drommen mensen richting de treinen. In ons buurtje naar hetzelfde tentje als eergisteren gegaan. Daar heerlijk gegeten en nu moe maar voldaan weer alles bijwerken, voorbereiden voor morgen en nog wat lezen.
De laatste dag in Tokyo zit erop, en wat voor één! Vroeg op want als eerste wilden we naar de grote Tsukiji vismarkt. om 5.00 ‘s ochtends is de grote tonijnveiling, maar om daar nou zo vroeg voor uit de veren te gaan was ons iets te gortig. Om 10.00 mogen de toeristen de grote vis hal in .we waren ruim op tijd en konden voor die tijd al de hectiek rondom de hal aanschouwen. Ze vliegen er met elektrische karretjes op en neer met bestellingen, en gaan er dan vanuit dat wij uitkijken. Want zij doen dat in ieder geval niet en nemen geen gas terug. Dat is dus flink opletten want je kijkt je ogen uit.
Om 10.00 de hal in, en daar zagen we de vis en de manier van verpakken. Sommigen werden levend verpakt in plastic zakken met water. Indrukwekkend, maar de eerlijkheid gebiedt ook om te zeggen dat de markt dan er wel bijna al op zit. Eerst mocht je er om 9.00 in, maar ik denk dat de toeristen de mensen flink voor de voeten liepen. Buiten de hal zijn diverse eettentjes waar je vis of sushhi kon eten, maar dat al zo vroeg in de ochtend? En er stonden rijen met wachtende mensen. Dus onze kans komt nog wel een keer. Na een kop koffie naar Ginza gelopen, de PC hoofd buurt van Tokyo. Grote drukte voor een tax free warenhuis met chinezen,en alle bekende grote merken zijn daar vertegenwoordigd. Vanaf daar naar Shibuya, bekend van de diagonale oversteekplaats met drommen mensen. Geweldig om te zien. In de starbucks op de eerste verdieping heb je daar een heel mooi uitzicht op, en daar waren we niet de enigen. Bij een sanitaire stop heb ik denk ik op de alarmknop gedrukt ipv de flush knop. Ik wist niet hoe gauw ik daar weg moest komen!
Geluncht en rondgelopen, en hier is dus wel de herrie uit de winkels. Gillende reclames op grote beeldschermen, en apart geklede lui die je luidkeels de winkels in willen krijgen. Op naar de volgende stop: Harajuku. Op het station was het erg druk en er stond een flinke rij per wagon om naar binnen te gaan. Maar er moesten ook de nodige mensen uit. Omdat dat te lang duurde naar mijn zin, ging ik snel naar een andere deur. Ook daar was de trein al erg vol, maar ik stapte er toch in, en ja, toen gebeurde het onvermijdelijke, ik stond erin en achter mij ging de de deur dicht en fr stond nog op het perron! Ik stak nog snel 1 vinger op: 1 halte! En toen maar hopen dat fr me begrepen had. Bij de volgende halte ben ik eruit gegaan en op precies die plaats gewacht op de volgende trein. En ja hoor, precies daar waar ik stond, stond fr in de trein. Ik ben er weer bijgesprongen, en we konden samen weer verder. Erg gelachen. Tja zo gaat dat hier.
Harajuku is bekend van de grote verkleedpartij van jongelui op zondag, en de muziek die ze maken. Maar ook de grote Meiji tempel in het Yojogi park. Ook daar weer heen gelopen, en zo langzamerhand groeit het aantal gelopen km gestaag. Erg bijzonder weer om in zo’n dicht begroeid bos een grote tempel aan te treffen in dit overvolle drukke deel van de stad. En de rust die het uitstraalt en er ook is. Het contrast kon haast niet groter want hierna liepen we in Harajuku street: alle buitenissige kleding, poppen, gadgets kan je daar vinden. Veel jongelui, van uitgedoste jongens en meiden tot de schoolmeisjes in uniform. Op een groot kruispunt een half uur op een trap gezeten en alleen maar gekeken wat er zoal voorbij kwam: een klein pickup met een koepeltent achterop, 4 elektrische skelters die gewoon in het verkeer meereden, een sumo worstelaar in een yukata (soort kimono) op veel te kleine slippers, te veel om op te noemen.
Hierna stond er nog 1 ding op mijn lijstje. We hebben ons over de vermoeide voeten heengezet, en zijn toch naar Shinjuku gegaan in een werkelijk propvolle trein. Goddank maar 2 haltes, maar dit waren de goede oude tijden. Ik stond bijna hand in hand met het meisje naast me, kon me nergens meer aan vasthouden. En het duwen toen we eruit moesten. Ik denk dat we op 70% zaten van wat ik gewend was. Maar fr heeft er een goed idee van gekregen.
Vanaf het station naar het Tokyo metropolitan Government building gegaan. Daar kun je naar de 45e verdieping van het gebouw en heb je schitterende vergezichten over tokyo! En dat was ook zo! Adembenemend! En wat was dit een mooie afsluiting van 3 geweldige dagen Tokyo!
Morgen een rustdag: dan reizen we verder naar het grote eiland Shikoku!