aankomst in china, Beijing

China

voordat het zover is toch nog even iets te melden. Vlak voor vertrek uit ons hostel in Ayutthaya kwamen we aan de praat met een Italiaans stel. Zoveel overeenkomsten en reisverhalen dat het jammer was dat we elkaar niet eerder hadden ontmoet. Met de airco trein, die bijna niet te koelen is zo midden op de dag, naar Don Muang airport. Echt op loopafstand naar ons nieuwe hostel:
@homehostel. Het bordje zagen we snel, en een pijl wees een steegje in. Wij erin, en al gauw riep een vrouwtje iets uit een deuropening, en ging er links een deur open. Naam, pasport, en betalen, en dat vanuit de deuropening. Frits had opeens zoiets, en waar is die kamer dan? Moeten we die eerst niet zien. Toch maar betaald want ik had de foto’s en ervaringen gelezen. En dus ging een vrouw ons voor, verder het steegje in, naar links, naar rechts en weer naar links, en toen recht op een schuifdeur af. Kwamen langs huisjes waar ramen en deuren openstonden, jonge poesjes overal, een hond, een scooter die ook nog wilde passeren. Het leek wel een kampong. En toen de schuifdeur open ging, kwamen we in een mooie tuin terecht. In het huis hebben we een hele mooie kamer met alles erop en d’r aan. Frits opgelucht, en nadat alle was uitgelegd en aangewezen, zegt hij opeens: waar is mijn kleine blauwe rugzak? Even voor de duidelijkheid: daarin zaten: laptopje, zijn medicijnen, e-reader, alle snoertjes van de electra, mp3 speler, kleine fototoestel, zonnebril, en de reisboeken voor china en japan. Dus redelijk belangrijk. Hij als een speer zijn schoenen weer aan. Riep nog, doe jij de poort zo weer open voor mij, en weg was hij. Ik ook snel weer schoenen aan en naar de poort. Die doe ik open en hoor opeens: Saar!!!! ik kan de ingang niet meer vinden, en kwam vanuit de compleet verkeerde kant gerend. Dus ik als een speer wel de goede kant op gerend. En dat zorgde voor de nodige commotie. Ook ik liep een afslag voorbijen werd terug geroepen door diverse mensen die hun huisjes waren uitgekomen. Ik de laatste hoek om, en ja hoor, goddank…. Daar stond de rugzak nog op het bankje to waar we ons gemeld hadden. Pfffff. Ik weer terug, en vanaf elke hoek werd al doorgeseind aan degenen op de volgende hoek dat het goed was. De duimen gingen omhoog, en die laatste die een duim omhoog kreeg was frits. Hij wist eerder dat het OK was, voordat hij mij weer met rugzak zag aan komen lopen.
Mazzel dus, en weer even op de feiten gedrukt: blijven registreren!
Na het eten bij een stalletje, kennis gemaakt met een andere hostel gast: een italiaan. Gezellig mee gekletst. Dus toch nog een beetje italie…..

een lange dag! Samen met de italiaan stefano naar het vliegveld gelopen. zo’n low cost airport maakt altijd een rommelige indruk, maar om de een of andere reden is er toch altijd wel weer orde in de chaos.
Voordat we er erg in hadden waren we al door security 1 heen, en zelfs het inchecken ging snel. Gelukkig werd de bagage doorgelabeld, dus daar hadden we geen omkijken meer naar. Alles verliep volgens plan. Fr en ik zaten achter elkaar naast het raam. Mooi gezicht om over de eilanden te vliegen! In Kuala lumpur 1,5 uur overstaptijd, en om 18.50 vertrok een stampvol vliegtuig.
En weer zaten we achter elkaar voor het raam. Tenminste dat stond op onze boardingpassen. Want wat schetst onze verbazing: een chinees echtpaar was doorgeschoven en mevr zat prinses heerlijk op mijn stoel. Ze kon en wilde me niet begrijpen, en bleef hardnekkig nee schudden. Ik bedacht me dat ik daar 6 uur opgesloten zou zitten naast hen, dus liet ik het maar zo. En toen bedankte ze me wel 4 keer. Maar ik bleef staan, want ik wilde proberen met iemand van plaats te ruilen om naast frits te zitten. Dus toen er een jonge vrouw aankwam en aanstalte maakte om naast frits te gaan zitten vroeg ik of ze wilde ruilen. Oja hoor, dat wil mijn vriendin wel. Ze was dus samen met haar vriendin. Dus vriendin op mijn plaats en ik op die van haar. Ten bleek dat nr 1 ook fout zat en zij weer met een man geruild. 4 man zat dus “fout”, wat later tot de slappe lach leidde, toen omgeroepen werd dat de pre-ordered meals zouden worden bezorgd op stoel nummer zoals vermeld op de boarding pass.
Chinezen aan boord; het was net een fim. Echt vlak voor we op gingen stijgen, cabincrew zat ook, haalden 2 gasten het tot 3 maal aan toe het in hun hoofd om op te staan en een bagage luik te openen om nog iets te pakken. 3 maal schoten de stewards uit hun stoelen om hen tot zitten te manen. Net los van de grond besloot een dame om naar het toilet te gaan…….. toen werd omgeroepen om de seatbelts vast te maken vw turbulentie, gingen ze wandelen, iemand zat terwijl de lichten uit waren ivm rust, een film kijken met het geluid zo hard dat het hele achterste gedeelte van het vliegtuig de film gehoord echter niet gezien heeft.
En met de landing was het helemaal lachwekkend. Net aan de grond stonden ze al aan de bagage te rukken, vielen koffers eruit, en wilden ze terwijl iedereen al in het gangpad stond, meteen zo snel mogelijk naar voren. Zelfs de thaise meiden naast en voor ons zeiden: het is net een kleuterklas.
En dat waren niet mijn woorden.
Douane ging snel en net door de deuren werden we belaagd door een chinese vrouw die bijna op ons sprong: where you go? I am information. Raar, maar liet haar het adres zien.
Jaaaa, taxi. Ahhh toen voelden we hem al aankomen. Maar we moesten eerst pinnen, maar ze wilde ons maar mee naar boven hebben. Haar afgewimpeld,en vervolgens vloog ze naar de volgende.
Eenmaal buiten ( het was inmiddels 02.00 am) was de temperatuur een verademing. En zijn we gaan lopen. Ons hotel moest echt heel dichtbij zijn. En op een stoep naast de op/afritten op pad gegaan. Achteraf meer geluk dan wijsheid, oa door een chauffeur die ons een richting op wees, en een vrouw die daar midden in de nacht het taxieverkeer staat te regelen?!? we stonden er nb bijna voor. Om 2.30 waren we ingecheckt en een kwartiertje later lagen we plat.
Ontbijt moest voor 9.00 dus niet zo lang kunnen slapen. We kwamen de ontbijtzaal in, en dacht al gelijk dit gaat hem niet worden. Allemaal bakken met deksels, die trouwens allemaal al bijna leeg waren. Ik vond nog gekookte eieren. Ee vrouw bracht ons koffie, en we ontdekten toast. In een schaaltje naast de toaster zat rode jam, dus er dat maar opgesmeerd. Zag er wel anders uit dan bij ons, maar ja, we zijn in china toch? En terwijl we een hap willen nemen ruiken we allebei tegelijk hetzelfde: namelijk…..tomatenketchup.
Onze spullen gepakt en uitgecheckt, en op dat moment kwam er een vrouw de lobby in die ons aansprak. Een nederlandse, al 9 jaar in china/tibet. Verpleegkundige. En ze zei al snel tegen ons:
Prent bij alles T.I.C. in je hoofd, namelijk ThisIsChina. Als je zo alles bekijkt en beleeft dan sta je er anders tegenover. Thailand heeft een samenleving die de toeristen nodig heeft: en china heeft niemand meer nodig en dus zullen ze niet zo gauw moeite voor je doen. En dat gaf meteen een andere kijk op alles.
Met de airport shuttle naar het centrum, 2 x overgestapt op een metro, en nadat we waren uitgestapt stonden we binnen 5 minuten in ons nieuwe onderkomen. In een hele rustige hutong. We moesten nog even 10 minuten wachten tot de kamer vrij was en toen heerlijk even onze ogen dicht gedaan.
Daarna op onderzoek uit, waar we boodschappen konden doen, wat er te krijgen is, en of we begrijpen wat het is. Dus het woordenboekje Point it, is al van pas gekomen. Bij een restaurantje wilde ik weten of ze ook’s avonds open waren. Belde hij iemand op, kreeg ik de telefoon, en kon het aan de andere in het engels vragen. Later in de middag een flinke wandeling gemaakt door de hutongs, langs een meer, een een hele gezellige opgeknapte winkelstraat. Daar ergens wat gegeten. Het was lekker en volgens de jongen was het geit?! Dat eten gaat hier nog wel wat worden ben ik bang……

Wat een enorme stad is dit. Ongetwijfeld wonen hier heel veel mensen, maar zo voelt het niet. Er heerst overal orde en discipline, er is veel politie op straat en iets wat lijkt op ordediensten. Alles is schoon of wordt schoongemaakt. In de hutongs, de wijkjes waar heel vroeger de mensen uit mongolië woonden ( de binnenplaatsen waren voor de paarden), zien er keurig uit, kneuterig, stoeltjes voor de deur. Alle scooters zijn electrisch, dus je hoort ze amper aankomen. Ik denk dat dit ook voor de rust zorgt. Wat hadden we graag het fietsen tijdperk hier nog gezien.
Vandaag om 10.00 p pad gegaan, en maar meteen door de zure appel heen, want we gingen naar Treinstation west, om de treinkaartjes op te halen, die Mark Batenburg van treinkaartjes china.nl voor ons besteld had. We hadden de e-codes van hem doorgekregen en dat samen met een paspoort moest genoeg zijn. We kwamen in zo’n immens groot gebouw aan met de metro, dat we niet wisten en konden ontdekken of we nu bij de treinen of metro beland waren. De nieuwe tactiek is nu een jonge vlotte vrouw aan te spreken en met een beetje geluk spreekt die engels. En dat werkte. Dus we waren weer een stukje dichterbij, namelijk de loketten voor de treinkaartjes. We gingen maar ergens in de rij staan, en toen we als 2e in de rij stonden,, stond die lokettist op en liep weg, en…..kwam ook niet meer terug. Geen bordje, uitleg, rood lampje oid, gewoon weg.
Naar een andere rij. Nog 4 voor ons, degenen die voor ons stonden hadden een hoop werk, maar geduld is een schone zaak niet waar. En toen opeens, maakte de lokettist het gebaar naar ons dat hij ging sluiten. Dat was rij nr 2.
wij hadden goddank zinnen in het chinees van Mark gekregen. Waaronder: wij hebben op internet kaartjes gekocht en die komen we nu ophalen. En: waar kan ik de kaartjes ophalen die per internet besteld zijn. Die 2 zinnen aan een vrouw achter een balie laten lezen en zij wees naar weer een ander loket. Daar weer in de rij, en daar lukte het, zonder ook maar 1 probleem. We hebben meteen maar alle kaartjes opgehaald, 10 stuks totaal. En voor de 8 die niet vanaf beijing vertrokken moesten we 5 yuan per kaartje bij betalen. Hij haalde er een andere man bij, en die zei keurig in het Engels: and now you pay 40 Yuan. En ging toen weer terug naar zijn eigen loket.
Al met al ruim 30 minuten bezig geweest. En we zijn gewaarschuwd: trek 90 minuten uit om straks uit te zoeken op het station waar je trein vertrekt. En ik geloof het meteen.

Toen met de metro naar Zhushikou. Vanuit daar in Noordelijke richting naar het qianmen plein gelopen over een net gereed gekomen soort Champs Elysee; de Qianmen Dajie. Echt schitterend gedaan, alles in chinese stijl, grijze stenen, grote bomen geplant, mooie winkels. En evenwijdig hieraan op een steenworp, loop je door de steegjes van de hutongs. We hebben onze ogen uitgekeken. En vielen daarna nog meerdere malen van de ene verbazing in de andere.
Over de beveiliging, het Tianan anmen plein is enorm, de verering van Mao Zedong door de chinese toeristen, de verboden stad is zo indrukwekkend. De smog die gedurende de dag echt toeneemt. En wat hebben we mazzel met het weer: 20 graden en zon, echt lente. We hebben geprobeerd alles te zien wat uiteraard niet gelukt is, maar genoeg om er een goed beeld van te hebben gekregen. Vlak voor sluitingstijd het park om 16.15 verlaten en weer door een hutong naar een metrostation gelopen. Het was nog maar 1 halte, maar fr dreigde door zijn hoeven te zakken. We zullen hier tijd en ogen tekort komen. Maar nog 3 dagen in het vooruitzicht!