Kunming en Dali

Kunming en Dali

zondag 23 april was een reisdag. Gelukkig niet vroeg op en haasten.
Ruim op tijd beneden en de taxichauffeur was ook ruim op tijd. Want ook op zondag schijnt het verkeer erg druk te zijn. Idd ruim een uur over 50 km gedaan.
Gisteravond hadden we al online ingecheckt en toen kwam ik erachter dat we de tickets nog op mijn vorige paspoortnr hadden geboekt. Op ticketnr kon ik inchecken, maar niet op paspoortnr.
En ook de dame achter de balie, bij het afgeven van de bagage, kwam tot die conclusie.
Tja, nog iemand erbij gehaald. En toen zei ze; ok lets try. Maar bij de security kunnen ze moeilijk gaan doen. Heb ik weer. 19-10-2016 geboekt en een week later mijn nieuwe paspoort opgehaald.
En idd, bij de security ging het bijna goed, en op het laatst fronste ze haar wenkbrouwen en jahoor, daar gingen we weer. Ik het weer uitgelegd, weer iemand erbij, en toen mocht ik door! PFFFFF
een les voor een volgende keer! Nou hopen dat het de volgende vlucht in china ook zo gaat.
Ik bewaar mijn boarding pas maar, dan kunnen ze zien dat het toen ook geen probleem was.
Prima vlucht en nadat we de bagage hadden konden we eigenlijk meteen de shuttlebus in naar het centrum van Kunming. Een goed engels sprekende chinees zat er in de bus en volgens hem ging deze bus naar trein station noord. Vanaf daar konden we naar het Hotel lopen.
We zitten hier op 1900 meter boven zeeniveau en er zijn bergen rondom de stad. De weg ging al stijgend en dalend richting het centrum. We konden via maps.me precies zien waar we waren en jahoor, de chinees voorin de bus riep naar achteren dat we eruit moesten. En precies op dat moment begon het te stortregenen! Fr riep nog, ja maar, dan ga ik er niet uit! Maar we hadden geen keus en goddank was er een afdakje bij die halte. Daar de rugzakken neergezet en binnen een mum stond de straat blank. En iedereen onder ons weet dat je dan niet veilig staat zo langs de weg. Dus toen het even minder werd, gauw onder de afdakjes van de winkels achter ons gaan staan. Daar aan een vrouw gevraagd of wat wij dachten, echt de Beijing straat was. Een hoop gepraat onderling, en toen kwamen ze naar ons toe met de telefoon. Naam van het hotel hadden ze ingevoerd en ze liet zien dat het nog 800 meter was. Inmiddels was het droog en daar gingen we. We zitten op de 13e verdieping met uitzicht op de stad. Echt een mooie kamer van alle gemakken voorzien. Je kunt het zo gek niet opnoemen of het is er. Behalve helaas de waterkoker voor de koffie en de thee.
Om de hoek van het hotel bij een heel leuk klein tentje iets gegeten. We kijken dan wat de mensen daar eten. Vragen of ze het aan kunnen wijzen op het menubord. En dan bestellen we het. Alle meiden waren in rep en roer. Ze kwamen zelfs alles met de stokjes door elkaar roeren in de kom.
En maar kijken of we het lekker vonden. Ze zijn zo behulpzaam! En wij zijn een bezienswaardigheid. Maar goddank hoefden we niet op de foto. Zoals gisteren weer. Een meisje van een jaar of 16 kwam op me afgerend, vroeg of ze een foto mocht maken. Zij en ik dus, met haar selfie. En toen, thank you thank you en.raakte mijn haar aan en zei; so beautiful.
Morgen een dagje sightseeing, en hopelijk droog! En om 22.15 begint ons nachtelijke treinavontuur met een aankomsttijd van 6.00!

vandaag en bewolkte dag met af en toe een korte regenbui. Fr had toch wel wat last van de hoogte, althans, dat denken we. De rugzakken vanochtend maar eens herpakt en wat spullen weggegooid. En rond de middag naar het centrum gelopen. Niets bijzonders, maar wel wat wetenswaardigheden die wel leuk zijn om te vermelden:
-vero moda, zara, HM, en alle sportmerken tegen de “gewone”prijzen.
-veel dure juwelierszaken met heel veel personeel. Stel je een drukke brede autovrije promenade voor, en daar stonden zeker een stuk of 10 verkoopsters in mantelpakje, buiten de winkel, op muziek een hele dans uitvoering te geven. Te bizar voor woorden… en er kon geen lachje vanaf.
Wat wij weer niet zo vreemd vonden.
-tijdens een korte hevige regenbui, kwam er , terwijl wij stonden te schuilen, een pop achtige jonge vrouw op hoge hakken en modieus gekleed voorbij met een grote langharige witte hond. En wat schetst onze verbazing; haar paraplu werd boven de hond gehouden!
-bai volk, met een diepe donkere kleur en soms mooi gekleed in klederdracht.
-er wordt absoluut niet gestopt voor mensen voor of op een zebrapad. Zelfs als je naar ze blijft kijken rijden ze stug en op snelheid door.
-de heren zijn niet galant. Deuren knallen regelmatig voor de vrouwen voor hun neus weer dicht.
-ook al begrijpen ze je niet, ze doen zo hun best om je te helpen. We laten vaak een kaartje zien van bv de treinkaartjes, en dan lopen we met ze mee.
-het treinstation wan Kunming, waar we nu op de trein van 22.40 zitten te wachten, is extreem beveiligd. Ook in de stad bijna op elke hoek een politie container. Dit omdat er mogelijke spanningen kunnen zijn btr de ugoeren bevolking. In 2015 is er een aanslag gepleegd op dit station waar 29 mensen bij omgekomen zijn.
-we zitten nu in een soort 1e klas wachtruimte, in heerlijke fauteuils, en dit allemaal omdat we soft sleeper bedden hebben straks in de trein. In de andere wachtruimtes heerst er een chaos. Leuk om te zien, maar ook heel gehorig.
-terwijl we in de wachtruimte zitten komt er een chinese jonge man naast me zitten. Hij zag me lezen over Lijiang, en begon te praten. Dat hield trouwens ook niet meer op, maar het leuke was dat hij een Japanse moeder had, en we dus een beetje Japans konden praten met elkaar. Heel bijzonder!

Om 22.10 werden we door de dame in uniform met megafoon gesommeerd om voor het hek te gaan staan, dat toegang gaf tot de gallerij waar je naar de perrons kon gaan. Bleek dat wij voorrang hadden op de grote wachtruimtes. Bi jde treinstellen stonden conducteurs klaar om tickets voor de 5e keer te controleren. En toen onze coupé met de bedden nr 5 en 6 opgezocht. Een kleine ruimte met 2 stapelbedden. Mooie gordijntjes voor de ramen, een tafeltje aan het raam met een kleedje erop en zowaar vloerbedekking op de vloer. Nu maar afwachten wie ons gezelschap zou gaan houden…..
en dat werden 2 jonge meisjes. Erg vriendelijk en behulpzaam, rustig en geen gesnurk! En nou maar hopen dat zij weer geen last van ons hebben gehad. Om 5.30 werden we wakker gebonst, lichten aan, afval werd opgehaald, en m 6.20 reden we het station van Dali (nieuw) binnen. Het begon te gloren, maar nog eerder donker. We hadden een beschrijving van het guesthouse hoe we er moesten komen met de bus. En die luidde: neem een blauwe bus zonder nummer richting de chongSheng temple. Maar we zeiden tegen elkaar; we doen rustig aan. Drinken eerst ergens koffie of zo, want bij licht overzien we de boel beter. Maar toen we uit het station kwamen: alles nog dicht, geen koffie, en één grote drom chinezen richting de bussen! Allemaal blauw!!!
dus eigenlijk voor we er erg in hadden, liepen wij mee. En de eerste bus die ik zag was nr 8. en ik keek naar links, en die bus had geen cijfer. Maar wel een hoop chinese karakters voorop. De bus was al erg vol, maar ik ging er toch in liet de chauffeur de beschrijving zien. En je raadt het al; die was in het engels, en hij begreep het niet. Ondertussen stonden er alweer 2 meiden met bagage achter mij, en fr nog buiten. Die chauffeur riep naar achteren (denk ik) spreekt er iemand Engels. En ja hoor, er sprong een meisje op, las de beschrijving, sprak met de chauffeur, en knikte ja.
Ik fr naar binnen geroepen, die nog net mee kon op de tree plank. En daar gingen we. De zon kwam net op, een mooie rood paars achtige gloed over het meer. We moesten de rugzakken maar afdoen gebaarde de chauffeur, en via maps.me hielden we in de gaten of we de goede kant op gingen.
4 yuan in de bus gedaan, en na 30 minuten werden we gewaarschuwd dat we er waren.
Vervolgens nog 150 meter lopen en om 7.10 stonden we het guesthouse “the jade emu”. Samen met nog 3 chinese meiden die de taxi hadden genomen. Nou, dan vind ik ons toch wel erg stoer!
Fr is steeds weer verbaasd dat alles zo goed gaat. Maar eerlijk gezegd zit er erg veel voorbereiding in deze reis. Het is en blijft een avontuur, maar vooraf weten hoe of wat vind ik toch wel een must hier. Vooral omdat je je zo moet focussen op dingen en zaken die je niet kent of gewend bent.
We kregen een upgrade van de kamer, en hebben nu een grote boutique kamer. Heerlijk! En om 8.00 konden we de kamer al in, en even bijslapen!
Dali is een hele leuke plaats,op de achtergrond de bergen en aan de voet het grote meer. De zon schijnt weer ( nadat het 2 dagen geregend heeft aldus de gasten hier).
En bij een bakery voor het eerst sinds 7 weken een bruine bol met kaas gegeten. Wat was dat lekker!

Dali is een gezellig plaatsje, veel eettentjes, lounge plekken met heerlijke muziek. Er is hier zelfs een katholieke kerk; bai architectuur met een katholieke blauwe binnenkant. Een tempel met een groot kruis er bovenop. ‘s avonds heerlijk gegeten. De chinezen morsen hier zo met het eten, dat er elke keer een stuk dun plastic over de tafels gaat. Dat pakken ze dan na het eten bij 4 punten bij elkaar en klaar is kees. Vandaag hebben we eerst een grote markt bezocht, maar daar overschreeuwde de ene kraam de andere, met voor ingesproken kreten via een luidspeaker. Daar werden we gek van.
Toen bij de westgate mountainbikes gehuurd en op weggegaan naar de 3 pagodes. Er omheen gefietst, heuvel op en weer omlaag. Later van een mooi punt de foto’s kunnen maken. Toen richting het Erhai meer gegaan. We komen nu echt op het platteland van china. Veel groente teelt, mensen op het land bezig. Waar de boten vertrekken troffen we een NL gezin op 2 tandems. We waren beiden op zoek naar de weg langs het meer, en eigenlijk zijn we samen verder gefietst. Dit dorpje aan het meer heet Caicun. De Nler vertelde dat de questhouses hier langs het meer (allemaal nog maar net gebouwd- nu het chinese toerisme zo in de lift zit) op bevel van de autoriteiten van de ene op de andere dag hun deuren hebben moeten sluiten. Want het riool werd rechtstreeks in het meer geleegd. Het meer werd groen, dus…… alles dicht, en allemaal moeten ze nu aan een septic tank. Alle questhouses hadden een blauwe strook papier op de deur, als een soort verzegeling. Zo gaat dat hier.
Langs de kant van het meer op mooie plekjes werd er weer veel gefotografeerd, bruidsparen al dan niet echte, en stalletjes wat je wat kon eten of drinken. Zodra we stil staan is er altijd wel weer een chinees waarmee ik op de foto moet. Ik laat het maar gebeuren, maar het is wel bijzonder, en wennen doet het niet echt.
Ergens een heerlijke fried rice gegeten, en verder gefietst totdat we niet verder konden omdat ze aan de weg bezig waren. Er staat dan ook politie, dus het is dan echt einde verhaal.
We zijn via een andere weg terug gefietst, en kwamen door een klein dorpje, waar jongelui van school in uniform, oudere en jonge mannen en vrouwen, met z’n allen de weg aan het schoon maken waren. Kennelijk zijn er wegwerkzaamheden geweest. En iedereen was bezig met rieten bezems, een soort stoffer en blik en alles werd keurig aan de kant gedaan. Om de zoveel meter stond er iemand met een grote rode vlag…….. ik zie het bij ons niet zo 1 2 3 gebeuren. T.I.C.
de zon brak weer door en ons verwend met een heerlijk stuk vanille cheesecake en koffie.
De fietsen weer terug gebracht, en eenmaal weer bij het questhouse de was opgehaald, die we vanochtend boven op het dak opgehangen hadden. Voor het eerst een wasmachine! En alles is weer schoon. Weer bij Good panda gegeten, en fr koos: roasted pork Yunan style. Toen dat werd gebracht keken we elkaar aan en dachten: Nee he….. dit kan niet voor ons zijn. Het waren dunne plakjes speklap en echt alleen maar vet, en fr vond het ook niet lekker ruiken. En ik dacht: hier worden we ziek van. We hadden het echt besteld, maar ik heb het vriendelijk weer teruggegeven, en tender pork in sweet en sour besteld. En zo lief, ze hebben dt gewoon in de plaats van de speklapjes gegeven.
Zo kan het toch ook wel eens fout gaan.
De laatste dag in Dali zijn we met de local bus (het is een halve lijnbus) vanaf de westgate naar Zhoucheng gegaan, zo’n 18 km ten noorden van dali. Dat is een nog authentiek plaatsje van het Bai volk. Schitterend geklede vrouwen met hoge gekleurde mutsen op, en kleurrijke vestjes. En bekend om hun batik. We werden in de hoofdstraat al opgewacht door 2 dames in klederdracht die ons meteen op sleeptouw wilden nemen naar hun winkeltje. De groene dame heeft dat lang volgehouden, en was behoorlijk irritant en vasthoudend. Een plaatselijk marktje onder een mega grote boom, 3 wielige tractors met een auto uiterlijk (fr keek zijn ogen uit), en dames met grote manden op hun rug. Dat valt hier wel op: hoe hard en zwaar werk de vrouwen hier doen. Grof bouwafval afvoeren met plastic schalen, grote hopen zand afscheppen om daar vrachtwagens met te vullen. En dat uren achtereen. Toen weer op een busje gewacht en ons af laten zetten aan de rand van de weg van Xizhou; weer een bai dorp met nog veel intact gebleven bai architectuur. Het was een km lopen richting the old town, en daar heerlijk rondgeslenterd. Het was nog rustig, mannen zaten weer een nieuw spel voor ons te doen aan lage tafeltjes op straat. Ons eerste souvenier gekocht, en later op een pleintje aangekomen. Daar bakten ze op een hele speciale manier een dikke pannekoek; hartig of zoet. En die smaakten heerlijk. Moesten ons inhouden om er niet nog één te nemen. We werden tot 2 maal toe aangesproken door jonge chinezen. Ze vertelden over de omgeving, en één stel vertelde dat ze zich wilden onttrekken aan het kapitalistische gedrag dat vooral in de grote steden heerst. Mensen jagen luxe na, die met een hoge prijs betaald moet worden.
En stonden niet meer stil bij de ziel van het leven. En hij was er vol van.
Toen we het plaatsje uitliepen kwamen de grote groepen binnen, dus net op tijd weg. Je leest dan in de Lonely planet van 2015 dat dit nog onbedorven plekken zijn. En dan merken wij dat er in 2 jaar al weer veel veranderd is. Terug gelopen naar de hoofdweg voor de bus. Na 10 minuten kwam er één. Er moesten de nodige mensen uit, en wij konden erin. Geen zitplaatsen meer, maar hele kleine krukjes in het gangpad. En daar zaten we dan, fr met zijn oranje polo aan, het middelpunt van de bus. Voor hem op een krukje de moslim conductrice, achter mij een Bai vrouw in klederdacht, een opa en oma met kleinzoontje, opgeschoten knullen met hun telefoons, op naar Dali.
Afgeknoedeld weer terug op honk, maar zeer voldaan.
Morgen om 10.30 de bus naar Lijiang. We zijn reuze benieuwd. Maandag 1-5 is het hier een feestdag, en zeer veel chinezen zullen voor een lang weekend op pad gaan. En een chinees gezegde is dan: People mountain, people see. (vandaag geleerd van een chinese in Xizhou).