Shikoku; takamatsu, Kochi, Matsuyama

Shikoku (één van de 4 grote eilanden van japan) Takamatsu-Kochi-Matsuyama

shikoku is wellicht het minst bekende eiland van Japan. Het ligt ruwweg voor de kust van Kobe en Hiroshima en is bekend van de pelgrimstocht langs de 88 tempels die het eiland telt. Het eiland is 3 x verbonden met het vaste land van Honshu. En vandaag was dit ons reisdoel vanuit Tokyo.
We werden wakker met regenen toen we om 9.30 weggingen regende het behoorlijk door. Wat een mazzel hebben we weer gehad. 3 schitterende dagen tokyo. Gelukkig was het niet ver naar de metro, en vanaf daar konden we droog het station van tokyo bereiken. We waren natuurlijk weer veel te vroeg, maar met een kop koffie komen we zittend op het perron heel makkelijk de tijd door.
Want wat is er een hoop te zien op dat Shinkansen station. Dit hoofdstation is een begin- en eind station.
De treinen komen binnen schreiden, en dan staan er voor de elektrische poorten, per wagon, 4 in het roze geklede schoonmaaksters klaar. Ze staan achter elkaar met het gezicht naar de binnenkomende trein toe. Zodra hij voorbij is gekomen draaien ze zich om. Nadat alle passagiers eruit zijn, gaan ze per 4 tal een wagon in, en binnen 6 minuten is hij schoon. Alle witte hoofdsteun doekjes zijn vervangen, maar ook alle stoelen zijn weer in de juiste rijrichting gezet. De stoelen worden afgeborsteld, en in de juiste rug stand gezet. Ongelooflijk zo snel als dat gaat. Dan loopt de controle mevrouw er in uniform doorheen. En dan wordt er van achter naar voren door één schoonmaakster het sein: Schoon of klaar” doorgegeven, naar degene van de wagon voor haar. Net zo lang tot ze bij de eerste zijn en pas dan gaan de deuren weer open voor de nieuwe passagiers.
En die shinkansens hebben allemaal verschillende neuzen. Het zijn net beesten. De langste neus is wel zo’n 15 meter. Ik kreeg er geen genoeg van. Onze tocht duurde van 11.03 tot 15.19 tot Okayama. Helaas hebben we de mount Fuji niet gezien. En voor Kyoto begon de zon weer te schijnen. In Okayama stond de trein al weer klaar om naar Shikoku te gaan. Geweldig over de grote brug over de zee naar het eiland. Daar moesten we eruit om nog één keer over te stappen voor nog maar 1 halte. En wachten dat duurde nog 35 minuten. Alsof we opeens in een hele andere wereld terecht waren gekomen. Alle hectiek van tokyo hebben we achter ons gelaten en zijn nu op het platteland van Japan. Heel gemoedelijk. Toen we na 4 minuten dus aankwamen op ons stationnetje Konzoji, bleek dat we echt om de hoek moesten zijn bij guesthouse Micasa sucasa. We keken elkaar wel een beetje bedenkelijk aan. Het zag er ook een beetje rommelig uit. Buiten zat een pelgrim man uit frankrijk. In de trein hadden we er ook al 2 gezien. Uitgedost met een mooie witte blouse met japanse tekens en de befaamde wandelstok. Een japanse man ontving ons, en eenmaal binnen was het ok. Niet groot, maar schoon. Eergisteren had ik gebeld naar de mevrouw om door te geven hoe laat we aan zouden komen. Dat werd gevraagd in onze bevestiging, van de reservering die ik al 6 maanden geleden gemaakt had. Maar het werd een heel vreemd gesprek. Zij had niet door dat we al gereserveerd hadden, en vroeg of we wel in een gemengde slaapzaal wilden. Want mensen klaagden dat er niet veel ruimte was. Dus misschien moesten we maar naar een ander adres waar een prive kamer was. Nou heb ik daar tot eergisteren ook steeds naar gekeken, maar de prijzen zijn hier zo absurd hoog, dat we dit avontuur maar aan wilden gaan. Toen ik aangaf dat ik het allemaal een beetje verwarrend vond en haar niet zo goed begreep, begon het te dagen en verontschuldigde zich.
Dus met dit in ons achterhoofd waren we benieuwd wat we aan zouden treffen.
En wat schetst onze verbazing: we kregen voor dezelfde prijs de enige prive kamer aangeboden. We konden ons geluk niet op, en zo zie je maar, waar een telefoontje met een babylonische spraakverwarring toe kan leiden. Meteen na het inchecken, op de fiets ( in een miniscuul boekje moesten we opschrijven van hoe laat tot hoe laat we de fietsen meenamen) naar een hele grote supermarkt gereden. Ook zo komisch: we zitten in het kleinste plaatsje tot nu toe en het heeft de grootste supermarkt die we tot nu toe gezien hebben. zo’n grote franse supermarché!
Daar verse maaltijden gehaald voor in de magnetron. Gegeten en ons geïnstalleerd op de tatami matten en futons. En straks maar eens zien wat we het weekend gaan doen.
Na een goede nachtrust, weer op de grond, zijn we op pad gegaan naar Kotohira, bekend om de tempel Kompira tegen de helling van Mount Zozu. 4 miljoen pelgrims komen hier per jaar om deze tempel te aanbidden. Je voelt hem al aan komen: het ligt tegen de helling van een berg en dat betekent dat de tempel waar het allemaal op draait, pas bereikt wordt na 784 treden. Soms steil omhoog soms minder steil. Aan beide kanten in het begin kleine winkeltjes met souveniers of lekkernijen, en daarna begon het serieuze gedeelte. Door een dicht bos, en langs mooie poorten, en kleinere tempels. Jong en oud beklimt de trappen, met of zonder stok. We waren redelijk vroeg dus nog niet druk. Eenmaal boven aangekomen bij de Hongu, werden we beloond met een schitterend uitzicht. We konden zelfs tot de zee kijken en de grote brug zien waar we met de trein overheen gekomen waren. Daar een tijdje gezeten en genoten van de stilte. Deze tempel is vooral om de schepen en zeelui een behouden vaart te wensen. In een open gebouw hingen allemaal ingelijste foto’s van schepen, en er hing zelfs een echte solar boot waar ze in 1996 de pacific over gestoken waren. Je kon na deze etappe nog hoger gaan, tot 1456 treden, maar wij hielden het hier voor gezien. We voelen onze spieren overal op het moment; op de grond slapen, in kleermakerszit of iets wat daar op lijkt op de grond eten, fietsen, lopen…...en het moet nog 9 dagen heel blijven!
Na de afdaling op ons gemak terug gelopen naar het station, langs een hele mooie houten lantaren pagode van hout: De takadoro lantaren uit 1860, 27 meter hoog. Toen we bij het station kwamen bleek de trein naar Takamatsu net weg, en ging pas weer over een uur. Toen maar de reis geregeld voor maandag en de mevr opperde om met een overstap naar Takamatsu te gaan. En zo waren we daar rond 14.30. de bus in en op weg naar de beroemde tuin: de ritsurin tuin. En dat was ook zo. De rust, de bomen, de ligging. Daar heerlijk rondgelopen, en onze ogen uitgekeken. Zo raar, er bloeit bijna geen bloem, alles is groen, en alles is één geheel. Als tuin maar ook met de omgeving.
Met de bus en trein weer terug. Toen weer op de fiets gesprongen naar de supermarkt en zo zat er weer een zeer geslaagde dag op. Vanochtend nog zo gelachen. We stonden op het perron te wachten voor de trein. We waren op dat perron gisteren uitgestapt dus gingen er vanuit dat die trein ook weer hier aan zou komen verder richting het zuiden. We zien de trein aankomen, en vlak voor het station wisselt hij van spoor, de andere kant op. Nee he! En precies op dat moment komt er ook van de andere kant een trein. Hoe kwamen we nu aan de overkant?? spoorbomen waren dicht…..toen ze allebei stil stonden wij als een gek naar de oversteek. De bomen gingen omhoog, wij rennen, en gelukkig de trein gehaald. Het is hier even anders dan we tot nu toe gewend waren. Eerst elke 3-4 minuten een trein, nu 1-2 per uur!
Zondag 28 mei
na diverse mogelijkheden voor vandaag tegen elkaar te hebben afgewogen ( naar een canyon/gorge wat betekende dat we weer een eind zouden moeten lopen – naar het kunsteiland Naoshima, erg veel reistijd op 1 dag en dan ook nog daar ter plekke – of met de fiets naar tempel nr75 in Zentsuji, hier 6 km vandaan, en vanuit daar naar het kasteel van Marugame. We kozen voor het laatste, zodat we ook eens konden uitslapen. Wel een beetje lastig met het treinstation voor de deur , maar met oordoppen kwamen we een eind.
Schitterend weer en op de fiets gestapt en langs kleine weggetjes, rijstvelden en volkstuinen vol met groente en planten richting de tempel. Nr 75is een van de belangrijkste tempels van de pelgrim route. Het is de geboorteplaats van Kukai, de eerste boedistische monnik die de pelgrim route in shikoku heeft gelopen. Hij bouwde er een tempel in 807. het gebouw dat er nu staat is van 1699.
op het terrein staat een grote pagode en de tempel. Rondom de tempel staan allemaal beelden van boedha volgers. Het zijn er enorm veel en de uitdrukkingen op hun gezichten zijn zo sprekend. Van sommigen heb je echt het idee dat ze je diep in de ogen kijken. Omdat het zondag was liepen er diverse mensen rond die een deel van de route lopen. Totaal is het 1450 km. En sommigen lopen die dus in 1 x. gemiddeld doen ze er rond de 45 – 50 dagen over. Vandaag raakten we aan de praat met een jong stel. Hij uit de VS en zij een japanse. Ze zijn in het wit gekleed. En dragen een speciaal jasje met japanse karakters erop, en een typische japanse rieten hoed. En uiteraard een zware rugzak. Vandaag kwamen ze dus aan bij tempel 75, nog 13 te gaan in ongeveer 9 dagen nog. Ze kampeerden onderweg en meestal op het terrein van de tempel. Het was erg bijzonder met ze te praten, en we merken allebei dat ze in een bepaalde vibe zaten. We mochten een foto van ze maken en daarna liepen ze hand in hand weer verder. We waren allebei aangedaan…...zo mooi……
toen we van de parkeerplaats afgingen, kregen we van de parkeerwacht een briefje mee waarop stond uitgetekend hoe we bij nr 76 moesten komen. Maat wij gingen naar Marugame. Ojee, nou dan moesten we rechtdoor, het spoor over en dan naar links. Ze zijn zo zorgzaam en behulpzaam.
Het was 10 km, en met een heerlijk briesje weer een mooie route gefietst. Onderweg een bankje opgezocht. Ook een toilet aanwezig, en brandschoon.
Het kasteel konden we al uit de verte zien. Ze zijn gebouwd op een heuvel, en op een enorme stenen wal. Ook onder aan werden we weer van advies voorzien. Fietsen geparkeerd en super steil omhoog. Maar wat een uitzicht!!! met onze neus op de japanse binnenzee, de grote brug en zo helder. Ook het kasteel was een beauty. Klein, maar fraai. Het is gemaakt van hout, en is één van de nog 12 originele houten kastelen in Japan. Vanuit daar weer terug. Onderweg nog boodschappen gedaan. We hebben een kleine 25 km gefietst en het land weer op een andere manier bekeken.
En wat valt ons dan weer op:
-geen geclaxonneer
-geen agressie in het verkeer
-alles gaat zo beheerst-
-in de supermarkt kwam een meisje uit een klapdeur met vers gebakken etenswaar op een karretje. Ze luidt een grote bel die er staat, kondigt haar komst en waar aan, en waarschuwt de klanten.
-om 12.00 en om 18.00 klinkt er zomaar een muziekdeuntje, midden in het dorp of elders. Dat was ons al eerder opgevallen. Heb het net aan onze gastheer gevraagd: om 12.00 was het voor de mensen die op het land werkten; een waarschuwing dat het etenstijd is. En om 18.00 voor de kinderen die buitenspelen en dan naar huis moeten.
-bij de kassa wordt alles van het ene mandje in het andere gedaan, en bij alles wat er langs de scanner gaat wordt gemeld wat het is (en of hoeveel het kost). Als je hen het geld geeft dan buigen ze en bedanken je. Het geld leg je op een schaaltje. Dan word je medegedeeld hoeveel je gegeven hebt. En vervolgens krijg je het wisselgeld weer op een schaaltje terug met het bonnetje en minstens 3 x beleefd bedankt. En buigen.

Gisteravond nog een tijdje met de nieuwe gasten gepraat, en belg en een fransman, en de japanse gastvrouw en heer. Bijzondere verhalen en mooi om te horen hoe mensen in het leven staan.
De fransman kwam net uit kochi en van hem kregen we vanochtend de info folders over de stad. Konden we alvast lezen inde trein. Zo van het questhouse de trein in gelopen om 9.15. slechts één halte verder, waar we 30 minuten moesten wachten op de express trein. Weer een schitterende rit door de bergen, soms hing de trein lekker scheef, en één keer schudde hijzo erg dat 2 dames die op weg waren naar het toilet zo tussen de stoelen geslingerd werden. En helaas voor één was dat niet op de stoelen, maar ervoor. Erg komisch en gelukkig niets aan de hand.
Om half 12 waren we er, en het hotel weer op 500 mt van het station. Bagage konden we alvast kwijt. Een hele aardige man die goed engels sprak. We konden fietsen gebruiken om de stad in te gaan. Het is warm hier en dus kwamen die fietsen goed uit. Maar eerst naar de supermarkt even verderop. Echt zo mooi uitgestald daar. Een grote box met vers fruit en 2 belegde broodjes gekocht en daar zouden we later wel ergens een mooi plekje voor vinden om het op te eten. Met de plattegrond in de hand naar het kasteel park gereden, en daar onder de bomen een bankje gevonden. We zaten nog maar net of er kwam een japanse man op ons af. Na lang nadenken vroeg hij in zijn beste Engels:
what issu the nemu of dhu schippu? En dat herhaalde hij nog een keer, en toen viel bij mij het kwartje. We hadden net vrachten toeristen in meerdere bussen zien aankomen. Allemaal genummerde groepen. Wat bleek, er was een groot cruise schip vandaag aangekomen in Kochi en de man wilde van ons weten hoe het schip heette. Ik zei lachend dat wij niet met de boot waren maar lopend en met de fiets. Ohhhh hij dacht dat wij ook van het schip waren. Hij rende weer weg.
En net nadat wij de eerste hap hadden genomen van ons broodje kwam hij weer aangerend: we kregen van hem 2 flesje koude groene thee die hij voor ons uit zo’n automaat had gehaald. Zo lief!
Naast ons stonden een paar mensen met borden met teksten. We kregen de indruk dat het iets met het geloof was. Een man sprak ons aan en ook met hem en later samen met 2 collega’s een tijdje staan praten. Hij vertelde dat de mensen hier erg vriendelijk zijn. En dat kunnen we alleen maar beamen.
Toen richting kasteel, weer genoten van de mooie plaatjes. Ik weet niet hoeveel mensen er van dat schip kwamen maar we zagen ze overal. Later in een grote eet/markthal hadden ze alle tafeltjes ingenomen. Overal hingen A4 tjes met de naam vh schip en pijlen bv richting kasteel of winkelstraten, en alle mensen met een roze armbandje. Niets wordt hier aan het toeval overgelaten. Morgen gaan we naar het strand, 50 minuten met de bus. De eerste echte dag effe niks sinds 15 april. Strandmatjes gekocht! Wij zijn er klaar voor! En dat werd een heerlijke dag. Met een dag ticket voor de bus naar het strand van Katsurahama gegaan. We waren er om 11.00, en liepen via een trap richting strand. Er lag niemand! Af en toe een groepje mensen over een wandelpad en langs de branding, maar dar was het dan ook. We zijn eerst aan de branding gaan zitten. Je mag daar absoluut niet zwemmen ivm de sterke stroming. De wandelende japanners kwamen nog speciaal naar ons toe om dat te zeggen. Maar even tot de kuiten in het water staan kon wel natuurlijk.
Dat deden we dan ook, en met de eerste de beste kleine golf waren we allebei tot het kruis nat! Jurk en korte broek! Het was warm in de zon en zijn later onder de naaldbomen verderop gaan liggen. Heerlijk gelezen. Een zalige dag waarin we ons nogmaals hebben opgeladen voor de laatste week.

De volgende etappe was een flinke afstand met de trein naar Matsuyama. De grootste stad van dit eiland. We moesten welgeteld 3 treinen hebben. Om 8.20 de semi express naar Kubokawa. Vanaf daar met de boemel naar Uwajima. En dan weer met de express naar Matsuyama.
Toen we al vroeg op het perron stonden vanochtend was het zo mooi om te zien hoe de binnenkomende treinen leeg stroomden met leerlingen/studenten, allemaal in uniform. De trappen vol, en later allemaal met de fiets richting school. In Kubokawa hadden we 15 minuten overstap tijd, en de trein stond al klaar. Dat wil zeggen; het was één wagon. Banken langs de zijkant, en 1 zitje van 4 stoelen. De machinist kan je achter glas zien zitten, en tot onze stomme verbazing was er één grote en 1 kleine vitrine met modeltreintjes in de trein. En het heette het spoorweg museum! En het werd gefotografeerd door bijna iedereen. De ruimte die het in beslag nam, was enorm vlgs fr. Dus we gingen in een rijdend museum verder. En de rit was zo mooi en leuk. Allemaal onbemande stationnetjes. Als je in stapte moest je een kaartje uit een automaat nemen. En daarmee kon je later afrekenen, want daar stond een teken op waar je was ingestapt. Als we er op gingen letten dan klopte gewoon alles. Overal is aan gedacht en heeft een funktie. Niet altijd 1 2 3 duidelijk, maar het werkt altijd. Toen stopte de trein ergens op de helft. 20 minuten wachten om de andere trein te laten passeren. En wij een plaspauze. Het landschap is heuvel en bergachtig, veel kleine dorpjes en veel rijstvelden en meestal langs een rivier. De 2.5 uur vlogen voorbij. En in de laatste trein zaten we direct achter de machinist en door het glas heen leek het net alsof we naast hem zaten. En dat was ook weer apart om een treinreis zo te maken. En alles op de minuut nauwkeurig. Toen de laatste trein het station kwam binnenrijden, stond 6 man klaar op het perron om de trein met een buiging te verwelkomen. We blijven ons verbazen.
Het apa hotel is heel mooi en zitten op de 10e verdieping met uitzicht op het kasteel en park. Even bijgekomen en te voet het park in en richting het centrum. Alhoewel, een echt centrum kennen ze hier niet. We blijven het moeilijk vinden om iets te vinden om ergens te eten. Hier staat bijna niets in het engels, en het ziet er niet altijd uitnodigend uit. Uiteindelijk zijn we min of meer bij toeval bij Ladies grill terecht gekomen. En daar heerlijk gegeten en hele vriendelijke bediening.
Ondanks dat we vol zijn van japan, zei fr opeens in de trein dat het eigenlijk ook wel saai moet zijn hier in japan. Niets wordt aan het toeval overgelaten. En je ziet nooit iets dat mis gaat, zoals in Thailand en china. En aan de andere kant, er is geen agressie, er is respect, rust. We komen er niet uit, wat is nu goed of juist niet. Schooluniformen? Hele discussies verder, zijn we er nog lang niet uit. Eigenlijk krijg je steeds meer vragen. En dat houdt ons lekker bezig.
Net zagen we nog een tankstation, waar de slurven in de lucht hangen. Met een touw haal je ze naar beneden en wordt de auto of brommer volgegooid. Fr wist niet wat hij zag, nadat hij lang had volgehouden dat het voor het olie verversen was.

Onze laatste dag op Shikoku hebben we een fiets bij het JR station gehuurd voor slechts 300 yen per fiets. Je kan de fiets dan op 3 plekken weer inleveren. Hiervoor hadden we bij de Info desk gevraagd hoe we het beste morgen bij de Haven konden komen. We willen nl graag met de boor naar Hiroshima. Er rijden speciale limousine bussen naar het vliegveld en de haven. En toen bleek ook nog dat je als toerist een enorme korting krijgt op de tarieven van de boot. hierna richting de Dogo Onsen gegaan. Het bekende badhuis van Japan. Onderweg kwamen we langs een grote supermarkt en kunnen het nooit laten er een kijkje te nemen.
Bij Dogo aangekomen en de fietsen geparkeerd. Het ligt er tegen een groene heuvel. Een groot houten gebouw waar je 4 verschillende bad arrangementen kan krijgen. Het is nogal ingewikkeld, en toen bleek dat de mannen en vrouwen strikt gescheiden waren. En het was al zo warm en benauwd buiten! De mensen die eruit kwamen hadden rode gezichten, dus we hebben het niet gedaan. Dan trekken we de yukata vanavond maar aan in de hotelkamer. Langs de winkels terug naar de fietsen. Daar staat een grote klok in de vorm van een 2 etage pagode. Op het hele uur klinkt er muziek en gaat het dak omhoog, de 3 verd pagode en dan nog de hele pagode omhoog, dus dan zijn het er 4. uit alle deurtjes komen er figuren te voorschijn. Beneden zitten de mensen in het bad. Uit een deur komen 2 mannen, ergens anders weer een riksja. Erg leuk om te zien en het trok veel bekijks. Hierna naar het Onsen park met een plateau waar je mooi uitzicht had. Toen zijn we naar Tempel nr 51 gegaan. Boven op de berg staat een groot beeld van de monnik Kukai, en hij kijkt uit over de tempel. En zo heeft elke tempel zijn charme en betekenis. Hierna naar de voeten spa gegaan. Warm water uit een bron en dan heerlijk even met de voeten in het water. De fietsen weer terug gebracht naar het station, en terug gelopen naar het hotel. We kwamen langs een tentje wat er leuk en gezellig uit zag, en één vd mannen sprak een beetje engels. En wat hij over de kaart te vertellen had sprak ons wel aan. Dus daar gaan we vanavond eten.
Morgen weer bijtijds op, voor de volgende etappe. We laten shikoku achter ons met een goed gevoel. Niet toeristisch en beslist een andere kijk op het dagelijkse leven van de japanners.